Nee boze, blanke man – niemand verwacht van jou dat je persoonlijk je excuses aan gaat bieden voor het leed, de onderdrukking en de uitbuiting die je voorouders honderden jaren geleden hebben laten neerdalen over wat zij toen als een inferieure groep mensen zagen. De protesten die in de afgelopen weken als een lopen vuurtje (of een wereldwijde pandemie zoals je wil..) de wereld rondgingen gaan over het systematisch en structureel onderdrukken van mensen op basis van hun etniciteit in het hier en nu.
Respectvol luisteren, en de dialoog aangaan op basis van een onvoorwaardelijke gelijkheid – is dat nog steeds te veel gevraagd in 2020? Als een steeds grotere groep van mensen aangeeft een probleem te hebben met de huidige invulling wat volgens de steeds bozer wordende blanke mannen “niets meer dan een onschuldig kinderfeest is” – is het dan kies om op racistische en denigrerende uitspraken richting de klagers terug te vallen, waarmee je in je woede precies dat doet wat zij aan de kaak proberen te stellen?
Black lives matter is niet uit de lucht komen vallen, net zo min als de me-too beweging.
Luisteren. Niet reageren op basis van emotie, maar op basis van verstand. De dialoog aangaan en je verplaatsen in de ander. Is zelfs dat al te veel gevraagd?
Ik praat vandalisme niet goed, ik praat de volstrekt verkeerd gelopen demonstratie in Amsterdam niet goed. Maar ik erken wel de pijn en de frustratie. Al decennia lang proberen donkere mensen en mensen met een andere etniciteit in het algemeen dit pijnlijke onderwerp op de agenda te krijgen, meestal tevergeefs. Laten we beginnen met te luisteren zonder oordeel, zonder ons te verdedigen tegen een niet bestaande aanval. Laat ik vooral de mensen waar het om gaat in dit geval zélf aan het woord laten, een korte bloemlezing:
Gerda Havertong in 1987 (!) Mendes Moreira Humberto Tan
Gershwin Bonevacia Gloria Wekker Ruud Gullit
Ten slotte nog even wat leesvoer over hoe diep racisme in ons samenleving geworteld zit: