Scheppen, het geschapene liefhebben en het toch vernietigen : deze drie noemen wij het leven.
(Menno ter Braak)
Verandering is niet alleen noodzakelijk en onvermijdelijk, het is ook Goed. Het is logisch dat deze voortdurende verandering weerstand en dus pijn met zich meebrengt. Je schept, je hebt lief, je vernietigt. De les, en dit is misschien wel de zwaarste les die het leven te leren heeft, is om deze drie gezamenlijk te aanvaarden als zijnde even waardevol.
Deze triade kom je overal in je leven tegen, het is bijna de perfecte analogie voor het leven zelf. Elk van deze stappen is strikt noodzakelijk, een oneindige lus van oorsprong, vervulling,bestemming.Geboren worden, Leven, Sterven. Big Bang, expansie, einde. Misschien is dit stiekem wel de oorsprong van de heilige drie-eenheid van het Christendom..
Het is één ding om dit
op abstract nivo te kunnen begrijpen en ervaren, het daadwerkelijk
accepteren en integreren in je dagelijks bewustzijn is een tweede.
Vooral de laatste stap, het doelbewust en zonder valse gevoelens van
spijt of rouw afscheid nemen van het object van je Liefde (of dat nu een
persoon, ding of abstract begrip is) is er één die vaak gepaard gaat
met een diepe onzekerheid en/of angst. Het is de hang naar het oude en
vertrouwde die je hierbij dwars zit. Ja, het is zwaar om oude structuren
‘zomaar’ op te geven en te kiezen voor een radicaal andere weg. (De
Toren uit de Tarot lijkt ook naar dit proces te verwijzen).
Deze les kon wel eens één van de meest belangrijke uit mijn leven blijken te zijn, en ik bestudeer hem nog iedere dag 😉 Ja, als je vruchtbare landbouwgrond wil hebben zal je eerst het bos tot aan de grond toe moeten afbranden, in deze destructie zit immers de kiem voor de volgende cyclus. De as van alle bomen vormt immers de perfecte onderbodem voor het nieuwe gewas.
You know he got the cure
You know he went astray
He used to stay awake
To drive the dreams he had away
He wanted to believe
In the hands of love
His head it felt heavy
As he cut across the land
A dog started crying
Like a broken hearted man
At the howling wind
At the howling wind
He went deeper into black
Deeper into white
Could see the stars shining
Like nails in the night
He felt the healing
Healing, healing
Healing hands of love
Like the stars shiny shiny
From above
Hand in the pocket
Finger on the steel
The pistol weighed heavy
His heart he could feel
Was beating, beating
Beating,
beating…
My love
I saw that the hands that build
Can also pull down
The hands of love.
U2 -Exit