They said be careful where you aim
Because where you aim you just might hit
(U2, Dirty Day)
Ik stap in Sittard uit de trein, licht huiverend in de avondkou. In mijn oren klinkt Tool’s Ænima, een erg toepasselijke soundtrack voor vanavond. Of misschien ook wel niet, maar dat maakt verder niet uit 😉
Ik volg voor de zoveelste keer de oude en o zo bekende route, over het stationsplein richting de Steenweg. Onderweg passeer ik het dichtgetimmerde pand van de Babylon (ooit DE lokatie om harddrugs te scoren in Sittard) en de mij welbekende etalage van de Regenboog, waar ik ooit bijna dagelijks stond te kwijlen op de tentoongestelde apparatuur. Vanaf het moment dat ik de Steenweg opdraai voel ik mijn lichaam reageren, de adrenaline begint te stromen..De lucht ruikt vaag bekend, deze keer geen urine/bier geur maar een tpyische stadsgeur van vuil, smog en een beetje frisse lucht. Ik tel mijn stappen terwijl ik om mij heen blijf kijken naar de zo vertrouwde maar toch vreemde winkelstraat waar ik jarenlang woonde. Mijn schoenen maken een vreemd geluid op de bestrating, en ik reik naar de volumeschijf aan mijn mp3speler om het te verdringen.Langzamerhand steekt de twijfel zijn kop op. Is dit wel echt verstandig? Wie ben ik om te denken dat ik, jaren later, in staat zal zijn om die (bijna) fatale zaterdagochtend achter mij te laten? Waarom moet ik dit -zoals gewoonlijk- zonodig moederziel alleen doen?
Mijn hartslag neemt toe, ik voel mijn hart heftig
kloppen..in mijn borst, in mijn nek, in mijn slapen..ik proef een
metaalachtige smaak in mijn mond en besef mij dat mijn lichaam inmiddels
in ‘vecht of vlucht’ modus staat. Vluchten heb ik in de afgelopen 7
jaren al meer dan genoeg gedaan, of het nu in
drugs,muziek,schrijven,gamen of wat dan ook was..En vechten? Waartegen
dan? Als je tegen angst vecht maak je die angst alleen maar sterker, als
ik ook maar IETS geleerd heb van mijn talloze Lsd/Paddo trips dan is
het wel dat je angst niet kan bevechten. Ik heb geen zin om een
tweederangs Don Quichotte te zijn en op een kruistocht tegen windmolens
te gaan.
Uit het niets dringt zich het begin van een van mijn favoriete Beatles nummers op :
Turn off your mind, relax and float downstream..this is not dying, this is not dying..
Lay down your thoughts, surrender to the void..it is shining, it is shining..
(Tomorrow Never Knows)
Een citaat uit ‘the psychedelic experience : the tibetan book of the dead’ , van o.a. Timothy Leary, een van mijn absolute helden. Ik voel een grijns op mijn gezicht komen, hoe toepasselijk dat ik juist in deze situatie herinnerd wordt aan mijn dagen als psychonaut. En inderdaad, in deze woorden zit de oplossing van mijn probleem. Angst moet je niet bevechten, je moet het als een vloedgolf over je heen laten komen en de rit uitzitten in de wetenschap dat er altijd licht aan het einde van de tunnel zal zijn.
Ik recht mijn rug en schouders en loop door, nu in een stevig tempo. Laat komen wat komen zal, ik ben er klaar voor. Er zal nooit een beter moment komen dan nu..
Rechts voor mij begint het voor mij overbekende stukje van de Steenweg waar ‘vroeger’ Mirakle zat. Al vanaf ver zie ik het oude vertrouwde uithangbord van Tony Lang, mijn vroeger buurman. Voor nummer 28 stop ik even, en neem de voorgevel van het pand waar ik 4 jaar gewoond heb goed in mij op. Ik realiseer mij dat de pui in al die jaren totaal niet veranderd is, dezelfde witte kunststoffen kozijnen als altijd..uiteraard zijn de ramen met Mirakle logo wel verdwenen, nu zitten er volledig doorzichtige ramen in. Ik kijk nog even naar boven en concludeer dat ik aan de woning verder niets kan zien, behalve dan dat het pand eindelijk gerenoveerd lijkt te zijn. Zou ook tijd worden!
Maar goed, tijd om verder te lopen. Ik heb er bewust voor gekozen om vanaf hier precies dezelfde route te lopen als op die ene Zaterdag, dus ik loop rechtdoor de complete winkelstraat af richting het Marktplein. Na het oversteken van de Rijksweg skip ik even door de nummers op mijn mp3 speler totdat ik de overbekende intro van Third Eye hoor. Op de een of andere manier lijkt dit nummer te ‘klikken’ in mijn hoofd, ik zet het volume harder en loop wederom door langs de winkelpanden. Hier en daar zijn er wat bekende winkels verdwenen, maar niets schokkends.
Opeens merk ik iets vreemds aan mijn lichaam : het begint hoe langer hoe heviger te reageren. Dit vind ik vreemd omdat ik mentaal juist volledig rustig ben, geen angst niets. Ik ben , meer niet. Mijn lichaam reageert echter precies tegenovergesteld, mijn hartslag lijkt steeds meer toe te nemen, ik voel mij langzamerhand fysiek onwel worden. Mijn hoofd begint te bonzen, en in mijn maag begint zich een knoop te vormen. Vanuit mijn solar plexus (middenrif?) lijkt er een zenuwbaan rechtstreeks mijn hoofd in te stromen, naar mijn 3e oog. Again, erg toepasselijk.
Als ik de markt begin te naderen worden de lichamelijk verschijnselen opeens nog heviger..Mijn rechteroog begint onwillekeurig te bewegen, en ik voel mijn rechterjukbeen plots hevig jeuken, in een cirkelvormige beweging op precies de plek waar het zo lang geleden tot moes geslagen werd. Ik schrik hier wel enigzins van, het is alsof mijn lichaam zich dingen duidelijker lijkt te herinneren dan mijn geest..of is het gewoon mijn onderbewustzijn dat dingen ‘los aan het laten’ is?
Dan loop ik de markt op, toevalligerwijze als Third Eye zijn climax bereikt.
So good to see you once again
I thought that you were hiding
And you thought that I had run away
Chasing the tail of dogma
I opened my eye and there we were..
So good to see you once again
I thought that you were hiding from me
And you thought that I had run away
Chasing a trail of smoke and reason
Prying open my third eye..
Ik zet de muziek uit omdat ik in het moment wil zijn, ik wil alles voelen,zien,ruiken,horen..ervaren! Dan loop ik linksaf de markt over het steegje in, langs de HKLS, onder het poortje door..
En loop zo ongeveer met mijn neus tegen een metershoog ‘Hero’s Hekwerk’ aan.
Enigzins
verward kijk in om mij heen, en zie dat het pad waar ik al die jaren
geleden overheen liep volledig afgezet is, om argeloze voetgangers uit
de buurt te houden van de metersdiepe bouwput die de plaats heeft
ingenomen van de skateramp en het grasveld waar ik indertijd bijna het
tijdelijke voor het eeuwige verruild had. Ik wring mij aan de linkerkant
ertussendoor en zie dat ik nog net bij de trap die naar de stadswal
leidt kan komen, en besluit om die dan maar op te lopen.
Eenmaal
bovenaan de trap draai ik mij om en leun, steunend op mijn onderarmen,
op mijn gemak even tegen het hek op de stadswal aan om het beeld voor
mijn ogen even goed op mij te laten inwerken.
In het geel/oranje licht van de bouwlampen zie ik de bodem van de bouwput amper. Er is niets, maar dan ook echt helemaal niets meer over van ‘de’ plek, zelfs van de grond waar mijn bloed in verdwenen is is geen zandkorrel meer te vinden. Na alle mogelijke scenario’s die ik in mijn hoofd afgespeeld heb over dit moment is dit wel de meest bizar mogelijke anti climax.
En toch..toch..
Er valt een last van mijn schouders. Alles is weg.
Ik realiseer mij dat het schrijven van ‘Terug’ deel I het belangrijkste
onderdeel was van mijn zelfopgelegde therapie, het daadwerkelijke
teruggaan is niets meer dan een symbolische daad. En nu ik hier eenmaal
sta, en zie dat de wereld daadwerkelijk verder is gegaan..nu pas kan ik
dingen loslaten en zelf ook verder gaan.Ik steek een sigaret op, en rook
deze op terwijl ik de indrukken op mijn geest laat inwerken. Van binnen
voel ik dat het goed is zo, vanaf nu is er niets meer dat mij
aan deze plek bind. Als de peuk op is smijt ik deze over het hek op de
grond rechtstreeks de bouwput in, terwijl ik besef dat de tijd van
slachtoffertje spelen nu toch echt voorbij is.
Vandaag heb ik mijn lot in eigen handen genomen.
************************************************
Natuurlijk is het niets alsof na deze avond al mijn problemen (en dat zijn er nogal wat! ) uit de wereld geholpen zijn, ik ben een paar dagen erg prikkelbaar en emotioneel geweest. Maar dat is goed, het hoort bij het verwerken en loslaten. Ik voel mij over het algemeen stukken beter, dit was de laatste grote hindernis op weg naar ..tjsa naar wat? Volwassen zijn? Compleet zijn? ‘Gezond’ (whatever that may be) zijn?
Het boeit mij verder niet..
Ik heb de vloedgolf aan zien komen, mij omgedraait en ben hem tegemoed gelopen in plaats van weg te rennen.