“Ik geloof dat we nu toch echt moeten erkennen dat we de weg kwijt zijn. Nou ja, er is geen weg. Laten we het daar op houden..Heb jij er een idee van waar we ongeveer de mist ingegaan zijn?”
Ik keek haar even
aan en verstelde de riempjes van mijn backpack. Kut, dat ding was toch
best zwaar. En mijn maag rammelde. En eigenlijk was ik best moe, maar
dat wilde ik niet laten merken.
“Nee, ik heb echt geen
idee..misschien bij dat hek waar we door die poort gingen? Hadden we
daar niet beter naar links kunnen gaan?” Ik keek haar aan, en ik genoot
even van haar aanblik terwijl ik in mijn hoofd overwoog of zij gelijk
zou kunnen hebben.… Lees gerust door