Dagboek van een reiziger: hemel en hel

We live together, we act on, and react to, one another; but always and in all circumstances we are by ourselves. The martyrs go hand in hand into the arena; they are crucified alone. Embraced, the lovers desperately try to fuse their insulated ecstasies into a single self-transcendence; in vain. By its very nature every embodied spirit is doomed to suffer and enjoy in solitude. Sensations, feelings, insights, fancies—all these are private and, except through symbols and at second hand, incommunicable. We can pool information about experiences, but never the experiences themselves. From family to nation, every human group is a society of island universes.Lees gerust door

Ko Payam – landing in het paradijs

By having good memories on every place you just visit, you are building paradise in your own heart and your life.

―  Toba Beta

Dit is het punt waar mijn eigenlijke reisverslag en mijn persoonlijke bespiegelingen uiteindelijk samenvallen en in elkaar samenvloeien in mijn notebook. Ik heb er voor gekozen om deze te scheiden in de posts die ik tot nu toe gemaakt heb, omdat mijn reis door Thailand eigenlijk ook daadwerkelijk bestond uit twee reizen in één, de reis van mijn fysieke ik en mijn ratio, versus mijn zielereis en emoties. Voor nu ga ik deze even gescheiden houden, aangezien mensen die op zoek zijn naar informatie en foto’s die met Thailand te maken hebben niet persé opgezadeld hoeven te worden met mijn zieleroerselen, en de mensen die daadwerkelijk interesse hebben in mijn persoonlijke belevenissen hoeven niet persé door honderden woorden aan indrukken en geschiedenislessen heen te scrollen.… Lees gerust door

Sukhothai – vergaan maar niet vergeten

The stones here speak to me, and I know their mute language. Also, they seem deeply to feel what I think. So a broken column of the old Roman times, an old tower of Lombardy, a weather- beaten Gothic piece of a pillar understands me well. But I am a ruin myself, wandering among ruins.

Heinrich Heine

Sukhothai was de bakermat van wat wij nu kennen als de Thaise beschaving ( gegrondvest in of rond 1238), een luisterrijke stad  die -net als Ayutthaya- uiteindelijk met de grond gelijk gemaakt is door binnenvallende vijandige volkeren. Dit rijk was tevens het beginpunt van het Boeddhisme als staatsgodsdienst (correcter zou zijn : levensovertuiging) zoals  in het tegenwoordige Thailand nog steeds het geval is.Eendachtig… Lees gerust door

Chiang Mai – oase in het noorden

Not all those who wander are lost.”
― J.R.R. Tolkien, The Fellowship of the Ring

Na de historische luister van Ayutthaya vormt het contrast van de bruisende levendigheid van de 2e stad in Thailand een mooie afwisseling. Een korte beschrijving :

Chiang Mai of Chiengmai (เชียงใหม่), is de hoofdstad van de provincie Chiang Mai. De plaats ligt zo’n 700 km ten noorden van Bangkok tussen de hoogste bergen van het land. De rivier de Ping stroomt door de stad en is een zijrivier van de Menam.

De laatste jaren is de stad in hoog tempo gemoderniseerd, maar is niet zo’n wereldstad zoals Bangkok dat is.Lees gerust door

Thailand – een eerste (verpletterende) indruk

Zonsondergang in het aardse paradijs (Ko Payam)

Thailand, dat is

Geript worden door een TukTukdriver in Bangkok,

Onverwachte reisgenoten treffen in Ayutthaya,

Met verwondering toekijken hoe de zon daalt achter een eeuwoude ruïne,

Niet kunnen slapen in de nachttrein naar Chiang Mai terwijl de kilometers netjes in afgemeten hoeveelheden staal onder je doorflitsen

Tijdens een dienst gaan zitten in een tempel en voelen hoe het Nirwana zich over je heen vleidt als een laken van zijde,

Vol ontzag wandelen door de resten van wat eens het religieuze centrum van Sukhothai was,

Dat éne geniale restaurantje aan de overkant van de straat,

Om half zes ‘s ochtends met je slaperige hoofd uit de nachtbus naar Ranong gesmeten worden waarna je wordt opgevangen door een hyperactieve en veel te wakkere TukTuk driver

Met 20 man in een voertuig dat op z’n hoogst geschikt is voor 10 in het schemerduister van een voorzichtig opkomende zon door de straten van een slaperig stadje scheuren

In een speedboot over de golven scheren op weg naar je volgende bestemming,

Achterop een brommer een tropisch eiland doorkruisen,

Teveel Chang biertjes drinken en praten over de zin van het leven,

‘s Ochtends vroeg zó uit je bungalow de Indische oceaan inrollen aan de kust van het paradijselijke Ko Payam,

Mojito’s drinken op het strand,

‘s nachts in je eentje met op de achtergrond de rollende oceaangolven op het strand zitten te huilen omdat je je hondje zo verdomde erg mist waarna er plotseling een teefje met twee pups opduikt en tegen je aan komt liggen als een warme deken van troost en liefde,

Met een pas verworven vriend ietwat aangeschoten al gitaarspelend en zingend over het strand zwalken opzoek naar ‘lekkere mädchens’ [sic] terwijl een spontaan een dronkemanslied ontstaat,

Je rug gruwelijk verbranden tijdens je eerste snorkelduik waarna je dagen lang je tshirt moet aanhouden,

Het zachte geluid van Goa Trance van het feestje bij de buren dat je in slaap wiegt,

Dit opschrijven zittend op een bamboeterras in de schaduw van een Palmboom,

Dát is Thailand.

Pepper

Soms schieten woorden te kort.

Ze schieten zeker tekort in de situatie waarin ik mij nu bevind.. Aan de ene kant is er het gevoel van verwachting, de opwinding van een sprong in het onbekende. Aan de andere kant ben ik verdoofd van verdriet, het voelt alsof er een stukje van mijn ziel wreed afgescheurd is door een boosaardige kracht. Maar ik was het zelf. Ik heb zelf de beslissing genomen, ik heb zelf met mijn allerbeste vriend op mijn schoot en in mijn armen afgewacht totdat ik zijn laatste ademteug uit zijn oude, vermoeide lijf voelde ontsnappen. Na bijna 13 jaar samen ben ik nu dan toch écht alleen, en is er alleen nog die lege plek in mijn hart en in mijn huis waar mijn hondje altijd zat.… Lees gerust door

Opvolging

Er zijn van die momenten waarop het leven het nodig lijkt te vinden om je even in de spiegel te laten kijken. Van die momenten dat je opeens getroffen wordt door die flits van inzicht, momenten waarop je even stil staat. Het moment waarop je de grote rode pijl met het ‘u bevind zich hier’ label eindelijk vind. Er is veel veranderd in mijn leven in het afgelopen jaar, maar de meeste indruk maakt vooral de kwakkelende gezondheid van mijn moeder. Het is vreemd, maar soms is het alsof de verdrietige momenten die je als opgroeiende/volwassen man (mens) op je pad tegenkomt je meer lijken te vormen dan de mooie momenten die er tegenover staan.… Lees gerust door

Neefje

Ik ben niet echt een familiemens, dit zal weinig mensen die mij persoonlijk kennen verbazen. Toch ontkom ook ik er niet aan om af en toe tijd door te brengen met de mensen met wie ik door een bloedband -maar niet veel meer- verbonden ben. Het is niet dat ik een hekel aan ze heb, verre van dat, het is eerder dat we zo weinig zaken gemeen hebben dat ik eigenlijk niet de tijd en moeite wil investeren in het onderhouden van een meer dan oppervlakkige band. Afgelopen Zondag vierde mijn moeder haar verjaardag, typisch zo’n gelegenheid waarbij je de rest van je familie nog eens tegen het lijf loopt.… Lees gerust door

Daarheen en weer terug: een experiment V

Terwijl ik genoot van mijn rit door de bergen richting Tursac reed besefte ik mij plots dat het hele doel -het thema zo je wil- van mijn reis volstrekt veranderd leek. Toen ik vertrok uit Maasbracht zat mijn hoofd vol met mooie plannen over een tocht in het spoor van de Tempeliers, wat best ironisch was gezien de gebeurtenissen in Noorwegen in de dagen na mijn vertrek. Het was overigens nog vreemder om alle commotie alleen maar in het Frans mee te krijgen waardoor ik eigenlijk geen idee had over wat er in en om Oslo had plaatsgevonden. Mont Saint-Michel was prachtig en indrukwekkend, maar er bleef iets knagen.… Lees gerust door

Daarheen en weer terug: een experiment IV

De ongeëvenaarde, machtigste sprong ooit gemaakt in de schilderkunst, en tevens een van de Grote Geheimen in de geschiedenis van de scheppende mens. Ongesigneerd en in tijdsluiers gehuld. Hoe dit in tekst te vangen? Hoe meer je er over leest hoe meer het besef groeit dat we niets weten over de mensen die dit hebben gemaakt. Alleen dat de inspiratie en verbeeldingskracht daar in die grot, 17000 jaar geleden, ongekend moet zijn geweest.

( Spinvis )

Uiteraard heeft Erik het hier over de grot van Lascaux, die magische plek in de Dordogne waar de kunst van de Cro Magnon mens nog altijd zichtbaar is.… Lees gerust door

Daarheen en weer terug: een experiment III

Een dag on the road in foto’s :

Roads go ever ever on,
Over rock and under tree,
By caves where never sun has shone,
By streams that never find the sea:

Over snow by winter sown,
And through the merry flowers of June,
Over grass and over stone,
And under mountains in the moon.

Roads go ever ever on
Under cloud and under star,
Yet feet that wandering have gone
Turn at last to home afar,


Eyes that fire and sword have seen
And horror in the halls of stone
Look at last on meadows green
And trees and hills they long have known.
Lees gerust door

Daarheen en weer terug: een experiment II

Mont Saint-Michel.

Eindelijk.

Een plek waar mythe, geschiedenis en het nu naadloos in elkaar overvloeien. Het is een plek die tot de verbeelding spreekt, waar een kleine 1400 jaar historie letterlijk aan je voeten ligt. Even een korte geschiedenisles :

Mont Saint-Michel werd destijds gesticht door de heilige Aubert rond 700, die op de berg in eenzaamheid en verbondenheid met de natuur en de zee kwam bidden. Volgens de legende zou de Aartsengel Michaël verschenen zijn aan de heilige Aubert, die visioenen kreeg over een kerk op de rots. St. Michaël beval de monnik om daar een kerk te bouwen, en de monnik begon in 708 aan de kerk op de rotspunt, dicht bij de kust, te bouwen.

Lees gerust door

Daarheen en weer terug: een experiment

Zwijgend staar ik naar het licht dat de koplampen van mijn auto in de donkere Franse nacht werpen. De strepen schieten in een constant ritme voorbij terwijl in mijn oren het gesuis van de wind klinkt.

Rust.

Concentratie.

Ik heb geen specifiek doel voor ogen, alleen dat ik Mont Saint-Michel en de grot van Lascaux gezien wil hebben (klik gerust op die laatste, de site is de moeite meer dan waard!). Mont Saint Michel omdat ik recentelijk als bij toeval in de bestaansgeschiedenis van De Tempeliers terecht ben gekomen door het (her)lezen van dit boek ( klik ). En omdat :

Het is niet alsof er nog geen foto’s van Mont Saint-Michel bestaan, maar dit zijn mijn foto’s van Mont Saint-Michel.… Lees gerust door

Morgen zal nooit meer komen – III

Deel I , Deel II

De lach verdween langzaam van mijn gezicht en ik richtte mijn blik weer op de vlammen. “Soms vraag ik mij wel eens af of jij echte Liefde zou herkennen als het je overkwam. Ik weet het niet liefje ..” Onmiddellijk beet ik op mijn tong. NEE! Geen liefje, schatje of lieve verkleinwoordjes meer. Zij was mijn ex, iemand die mijn hart gebroken had. Keer op keer datzelfde patroon, en ik kon het haar niet eens kwalijk nemen. Ik voelde wel een diepe boosheid, verdriet. Die waren echter niet op haar als persoon gericht, ik hield nog steeds van haar.… Lees gerust door

Verder

Ik sta
Met beide voeten op de Grond
Aan de voet van een indrukwekkende berg


Ik voel
Mij klein en onbelangrijk
In de schaduw van deze oeroude reus


Ik weet
Dat ik de top zal bereiken
Bloed, zweet en tranen

Ik ga

Verder.

Morgen zal nooit meer komen – II

Kijkend naar het vuur dwaalden mijn gedachten als vanzelf naar de tijd die wij samen hadden doorgebracht. Zoveel herinneringen op zo’n korte tijd..bizar. We waren niet echt vaak bij elkaar geweest, maar we deelden een schat aan gezamenlijke momenten en verhaaltjes. Het was allemaal zo snel gegaan.. Hoewel ik geleerd heb om mij volledig aan een relatie of persoon over te geven (en dat ook nog niet eens sinds lang, eigenlijk pas sinds mijn avonturen in Zweden die elders op deze site gedocumenteerd staan) was dit pas de tweede keer in mijn leven dat ik voor mijzelf kon toegeven dat ik alles gegeven had wat er te geven viel.… Lees gerust door

Morgen zal nooit meer komen – I

Het was een ijskoude avond, een van de eerste avonden dat het kwik onder nul zou dalen deze winter. Ik stond rillend van de kou midden op de open plek in het bos die in de afgelopen jaren zoveel voor mij is gaan betekenen en keek naar de vuurplaats waar de opbrengst van mijn zoektocht naar brandhout klaar lag om in brand gestoken te worden.

Ik zocht in mijn jaszakken naar mijn onafscheidelijke doosje lucifers en besloot om nog even te wachten. Zij was er nog niet..en op een avond als deze was symboliek belangrijk. Woord en daad..intentie en symboliek. Ik zakte op mijn linkerknie en verschoof een van de aanmaakblokjes zodat deze recht onder wat twijgjes terecht kwam en blies een walm lucht in de avondkoude.… Lees gerust door

Land van de eenhoorns

Twee jaren later,
Terug in de stad waar ik een stukje van mijn hart heb verloren.
Een ander mens,
Ouder,
Wijzer,

Gelouterd.

De stad wacht,
Donker en mysterieus, tegelijkertijd bruisend en vol van leven.
Mooier,
Lichter,
Vrolijker,

Dan ooit tevoren.

Ver weg
Hoor ik een kerkklok luiden, en ik weet

Ik houd van deze stad
Ik houd van deze plek, dit moment
Ik houd van deze vrouw,

Ik.

Rennen om stil te blijven staan

Ik heb lang na zitten te denken of ik dit wel echt wilde gaan posten, maar zoals je ziet/leest : dat wilde ik echt. Omdat het een verhaal is dat vertelt mag, nee : moet! worden. Omdat ik niet wil dat Chantal behalve dood ook nog vergeten zal zijn… Pas dan zal ze namelijk echt niet meer bestaan.

—*—*—*—

“Jij ook hier?”  Enigszins verward en beneveld keek ik omhoog. Mijn ogen zagen bruine leren laarsjes, een strakke vaalgrijze spijkerbroek met daar overheen een lang zwart  shirt en een suède-leren jas.  Ik kende haar..god wat was haar naam ook al weer? Terwijl mijn benevelde bewustzijn op zoek ging naar een naam die zou passen bij haar gezicht knikte ik vaagjes.… Lees gerust door

Treinmeisje

Utrecht, half zes ‘s avonds. Ik stap in, help Pepper de trein in en kijk om mij heen. Great, weer zo’n volle trein waarin ik niet fatsoenlijk kan zitten. Dan maar in het tussenstuk op zo’n verrotte klapstoel..Ik dump mijn veel te zware tas, installeer Pepper naast mij en grijp mijn boek (‘een kleine geschiedenis van bijna alles’, voor de liefhebbers). Nog een half uurtje..
Aan de andere kant van het gangpad gaat een jonge vrouw van mijn leeftijd zitten. Vluchtig kijk ik haar even aan, mijn ogen blijven even hangen bij de hare maar ik duik snel weer in mijn boek.… Lees gerust door

Cosmopolitan

Goedemiddag,

Voor Cosmopolitan ben ik op zoek naar mannen die vertellen over iets geks/idioots/liefs dat ze in naam der liefde hebben gedaan.

Ik kwam jouw bericht:


– Op de bonnefooi naar Zuid Frankrijk liften om haar op te pikken na haar werk vakantie
– Een speurtocht uitzetten in een park, schatkaart tekenen en op bepaalde punten kado’s begraven
– rozen uit tuinen jatten en ‘s nachts aan haar fiets binden
– een luisterboek voor haar ingesproken

tegen op het***** forum en vroeg me af of jij misschien met een klein verhaaltje (55 woorden), kleine zwart wit foto, naam en leeftijd in Cosmopolitan wilt.
Lees gerust door

Ruzie

“Mama, waarom maken mensen eigenlijk ruzie? Ik vind dat mensen alleen maar lief zouden moeten doen tegen elkaar!”

Het meisje keek met haar staalblauwe ogen vol verwachting naar haar moeder, zij had immers antwoord op alle vragen? Ik zag de oudere vrouw even zuchten, maar haar ogen stonden vriendelijk. “Dat is gewoon zo liefje, het hoort bij het mens zijn.”
Het was mij al vrij snel duidelijk dat dochtertje-lief hier geen genoegen mee zou nemen, zij was duidelijk in de ‘waarom’-fase.

“Ja maar zoals jij en Papa vanmorgen dan? Jullie houden toch van elkaar? En toch schreeuwden jullie heel hard tegen elkaar vanmorgen.… Lees gerust door

Antwoord

Dag grote man,

Ik schrok best wel van je. Je bent zo groot, je haar is zo lang en je kleren zo donker. Wat je zei tegen mij was best wel eng, ik weet ook nog niet wat ik er van moet denken. Ik voel mij wel fijn bij je, je lijkt wel die grote broer waar ik nog altijd bij papa en mama om zeur. Hoe oud ben je eigenlijk?

Het is gek dat je zegt dat ik altijd in je ben. Het voelt wel zo, maar het voelt ook alsof ik je soms tot last ben, is dat zo?… Lees gerust door

Open brief aan een klein, bang jongetje

Hey,

Ga even zitten.
Er zijn wat dingen die je moet weten, en ik hoop dat je ze bij je zullen blijven voor later. Je zal er nu niets mee kunnen, en dat is ok.

Ik snap dat je schrikt, maar je hoeft niet bang te zijn. Echt niet. Niet voor mij, ook al zie ik er in jouw ogen misschien afschrikwekkend uit. Pak je aap maar even bij je, zoek een rustig plekje en luister. Meer kan en zal ik niet van je vragen ok?

Zoals ik al zei, er zijn wat dingen die je moet weten. Ze zullen later in je leven misschien van pas komen, ik hoop echt dat je er kracht uit zal kunnen putten.… Lees gerust door

Jan

De eerste dag van mijn nieuwe baan. Het was godverdomme vroeg, 7u in de ochtend. In de afgelopen jaren werkte ik 6 dagen van 1-9 en dat beviel mij eigenlijk prima, ik ben nu eenmaal een kind van de nacht van nature 🙂
7u In de ochtend, en ik bevond mij in een stik benauwde badkamer waar mijn collega al vrolijk fluitend de eerste mensen stond te wassen.

“Verzorg jij Jan even? Ik moet deze meneer even in alle rust kunnen doen, anders gaan we daar last mee krijgen zometeen..” Ik knikte, pakte een badhanddoek en draaide de douche uit. “Kom maar Jan, zal ik je even afdrogen en aankleden?”… Lees gerust door