Posts

Posted on

Ik heb van je gedroomd vannacht

Ik heb van je gedroomd vannacht,

En even was weer alles goed
We waren op de vlucht – niet voor elkaar
Niet voor de tijd
Maar voor de apocalyps

Ik heb van je gedroomd vannacht,

We zaten naast elkaar
Zij aan zij – onze vingers vervlochten
Ik reed en jij las kaart
We lieten samen alles achter

Ik heb van je gedroomd vannacht,

En er was geen verdriet
We waren weer één – net als toen
Achter ons verging de wereld
Maar wij hadden elkaar

Ik heb van je gedroomd vannacht,

Eindelijk waren we ver genoeg
Ik stopte de auto – drukte een kus op je lippen
Nog een laatste omhelzing
Voordat het einde daar was.… Lees gerust door

Posted on

Water

Met mijn backpack over de grond achter mij aan slepend pers ik mijzelf zijdelings door de nauwe doorgang tussen de rotsen, de weg voor mij alleen verlicht door de lamp die ik op mijn hoofd draag. Damn, voor de verandering had de routebeschrijving eens niet overdreven – dit was een pittig stuk. Ik wil op mijn horloge kijken hoe laat het is maar realiseer mij dat ik ook daarvoor de ruimte niet heb – doorschuifelen is de enige optie die ik nog heb. Na een haakse bocht in het donker waarbij ik mijn hoofd stoot aan een uitstekende rotspunt die ik niet gezien had verschijnen in de verte weer de eerste lichtstralen die wijzen op een uitgang.… Lees gerust door

Posted on

Uitdaging

Het zijn de keuzes die we maken die ons daadwerkelijk maken tot wie we zijn – meer dan onze aanleg, afkomst of mogelijkheden

Is één van de zinnen die veel door mijn hoofd spoken de laatste tijd – en niet alleen omdat ik mijzelf jaren te laat door de Harry Potter reeks heen aan het werken ben (voor de niet Potter liefhebbers – het is een variatie op een bekend citaat uit boek/film 2). Het is een wat eloquentere versie van mijn eigen ‘het gaat om wat je doet en laat, niet wat je zegt΅, misschien dat hij daarom zo resoneerde.… Lees gerust door

Posted on

Resetknop

We kijken elkaar recht in elkaars ogen aan terwijl ik het spaghettibandje van je jurk voorzichtig over je schouder omlaag trek. Je glimlacht als je mij plagerig achterover op mijn bed duwt en op mij gaat zitten, je prachtige figuur scherp afgetekend tegen de zomerzon. Ik open mijn mond op iets te zeggen maar je smoort mijn woorden voordat ik ze kan uitspreken. Nee, woorden zijn niet nodig – niet voor ons. Niet nu.
Ik ken je amper maar de chemie tussen ons twee is bizar, ik voel mij tot je aangetrokken als een maan tot zijn moederplaneet. Er is geen sprake van liefde, dit is pure onversneden lust waar we ons zonder enig voorbehoud aan overgeven.… Lees gerust door

Posted on

Mama

Het rustgevende geruis van de regen klinkt in mijn oren terwijl ik over het vertrouwde bospad richting de laatste rustplaats van mijn moeder loop. Drie jaar zijn er alweer voorbij gegaan. Drie jaar waarin er veel veranderd is – en tegelijkertijd helemaal niets.

De pijn verzacht, het gemis blijft.

Ik mis je, mama. Meer dan ooit.

Posted on

Zonder zijwieltjes



Ik laat los en voel mijn hart in mijn maag zakken als je heftig begint te slingeren. “Doortrappen, dan komt de stabiliteit vanzelf!” Roep ik nog naar je brede rug terwijl ik hijgend stop met meerennen. Ik kijk je na en de ironie van de situatie ontgaat mij niet. Vier decennia later zijn de rollen omgekeerd, ik leer jou fietsen in plaats van jij mij.

Vreemd genoeg herinner ik mij nog hoe het was. Hoe ik uiteindelijk snoeihard op mijn snufferd ging omdat ik trots omkeek of jij wel zag dat ik écht alleen fietste, zonder zijwieltjes. “Blijf voor je kijken!”… Lees gerust door

Posted on

Iedere stap

Met iedere stap die ik zet laat ik je verder achter mij. Iedere stap voert mij verder bij je weg, en soms – heel soms twijfel ik. Is dit wel de juiste weg? Zal ik niet verdwalen? Wil ik wel weglopen?
Maar dan herinner ik het mij weer. Hoe het was, dat einde. De vernedering van het opzij geschoven worden, weggewuifd worden alsof ik een lastige vlieg was. De snauw, de nauwelijks verholen dreiging. De minachting.

De stilte.

En dus zet ik maar weer en stap, en nog één en nog één. Met iedere stap verwijder ik mijzelf nog verder van een ongezonde situatie die niet had hoeven zijn.… Lees gerust door

Posted on

Jaar

Eigenlijk had ik mijzelf voorgenomen om hier alleen nog maar mijn eigen woorden en foto’s te gebruiken, met links en rechts een strofe van een dichter of tekstschrijver die mij raakt. Vandaag is echter een dag die schreeuwt om stilte, dus los van deze tekst laat ik bij uitzondering mijn held Simon Vinkenoog graag even voor mij spreken. De beelden vertellen hun eigen verhaal, wat ze niet laten zien fluistert over het wit tussen de regels. Misschien zit daar zelfs wel het echte verhaal, wie weet 🙂



Hoe het nu verder moet,
Hoe het zal gaan heten
Hoe het er uit mag zien,
Wat we er van mogen weten
Of de zon ook schijnt,
Of het nu warm is, of koud,
Of het ver is, of hier
Of het waar is, bestaat
Of je er kleuren hoort
Of er klanken ziet
Of het pijn doet, of verdriet –
Het mist je niet
Eenmaal dood
Zal je alles weten


Simon Vinkenoog – Vandaag de dag

Posted on

Sommige mensen voelen de regen, de rest wordt alleen maar nat

(vrije vertaling van de prachtige quote van Roger Miller)

“Met wie spreek ik?” Klinkt het omfloerst aan de andere kant van de lijn als mijn vader de telefoon doorgeeft. “Met mij mam, je zoon. Met Maurice.” antwoord ik in het dialect en er valt even een stilte. “Dag Maurice, hoe is het eigenlijk met je?”
Die simpele vraag voelt als een vuistslag in mijn maag. Terwijl ik mijn hersenen pijnig op zoek naar een acceptabel antwoord hoor ik mijn vader iets fluisteren waarop mijn moeder een snibbige “Dat weet ik heus wel” als antwoord geeft waarna ze weer tegen mij begint te praten met semi dubbele tong.… Lees gerust door

Posted on

Keuzevrijheid

Enigszins geïrriteerd staar ik naar de tegelvloer voor de kassa. Ik wil hier weg, ik heb het om te beginnen al niet zo op supermarkten en mijn tijd verdoen in de rij voor de kassa omdat voor mij iemand staat te treuzelen is al helemaal niet mijn ding. Ongewild krijg ik iets mee van het gesprek van mijn voorgangster met het kassameisje, de vrouw staat erop om een fooi te geven die de medewerkster eigenlijk niet wil aannemen – zo blijkt uit het voorzichtige tegensputteren.
Omdat ik zoals gewoonlijk naar de grond sta te staren is het eerste dat mij opvalt aan de vrouw voor mij haar schoenen.… Lees gerust door

Posted on

Als je ergens naar toe wil zal je ook iets moeten achterlaten

Haar gezicht heeft iets bekends, maar ik kan de bijpassende naam niet vinden in het archief onder mijn hersenpan. Toch, die ogen..Helaas gebruikt de winkel geen naamkaartjes om mijn brein op weg te helpen, en ik reken mijn aankopen af in de veronderstelling dat dit raadsel mij de rest van de dag zal blijven dwarszitten. De vrouw kijkt mij even recht in mijn ogen aan als ze mij de bon en het wisselgeld overhandigd en ik meen in haar gezicht even dezelfde verwarring te zien die ik voel.
Mijn oog valt op de bon en daar staat het gewoon keurig zwart op wit: Alexandra.… Lees gerust door

Posted on

Storm

De regen slaat genadeloos op mij neer en voordat ik het weet ben ik doorweekt. Enigszins wankelend grijp ik mij vast aan de dichtstbijzijnde boom terwijl ik in het dreigende gegrom van een naderende onweersbui langzaam maar zeker dichterbij hoor komen. Kut. Ik zal hier wegmoeten. Er flitst een bliksemschicht en ik tel de secondes tot aan de donder. Twee,drie,vier..ik kom tot de zes. Ok, er zitten zes secondes tussen – dat wil zeggen dat de bui nog eh

Kut. Hoe zat dat ook alweer? Het duurt even eer ik het mij weer herinner: delen door drie. De bui zit op twee kilometer afstand, veel te dichtbij.… Lees gerust door

Posted on

Tool

Om stipt negen uur dimmen de zaallichten en verstommen de geluiden om mij heen. Vier schimmen verschijnen en bewegen zich over het podium, nemen hun plek in..en even -heel even- heerst er een moment van gespannen stilte.
Achteraan op het podium grijpt één van de silhouetten de microfoon. “hey hey hey ” fluistert hij monotoon en hees de intro van Ænema en daarmee is de terugkeer van Tool op Nederlandse bodem na een periode van 12 jaar afwezigheid een feit.

Wat volgt is een kleine twee uur aan uitgesponnen donkere nummers die langzaam maar zeer toewerken naar een climax die niet altijd komt, de luisteraar achterlatend met een sterk verlangen naar meer.… Lees gerust door

Posted on

Lege bladzijde

Uiteindelijk zijn het herinneringen en ervaringen die ons maken tot wie we zijn. Een mens wordt -denk ik- blanco geboren, als een onbeschreven blad dat volgeschreven wordt door het leven zelf. Een aaneenschakeling van (on)bewuste keuzes die al dan niet voor je gemaakt worden, een verzameling van toevalligheden en dingen die je nu eenmaal ‘overkomen’ of die onvermijdelijk blijken te zijn vullen langzaam maar zeker de paragrafen en alinea’s waarmee je innerlijke ik uiteindelijk zijn eigen verhaal gaat vertellen.

Zoals ieder verhaal hoeft dat helemaal niet objectief, kloppend of zelfs maar waar te zijn – als het verhaal maar consistent is en klopt volgens de intrinsieke logica en gevolgde lijnen.… Lees gerust door

Posted on

Papa

Ik herinner mij hoe je mij op je schouders droeg en het voelde alsof de wereld aan mijn voeten lag
Ik herinner mij hoe ik net zo wilde zijn als jij
Ik herinner mij je grote handen om die van mij
Ik herinner mij de eerste keer fietsen zonder wieltjes en hoe je mij opving
Ik herinner mij zwemlessen en de eerste keer in zee
Ik herinner mij de geur van Old Spice op je wangen
Ik herinner mij hoe je achter het stuur zat richting Frankrijk
Ik herinner mij hoe je stiekem achter mijn doel stond te kijken als ik een belangrijke wedstrijd had
Ik herinner mij hoe je mij in bescherming nam tegen mijzelf toen het nodig was
Ik herinner mij hoe vaak je mij uit de ellende gevist hebt
Ik herinner mij iedere keer dat je je zorgen maakte om mij
Ik herinner mij je hulp en troost toen ik geen uitweg meer zag
Ik herinner mij je advies, of ik dat nu wilde of niet
Ik herinner mij de Kennedymars, en de trotse blik in je ogen
Ik herinner mij late avonden op een Spaans terras
Ik herinner mij hoe mij opving toen ik niets meer had
Ik herinner mij hoe schandelijk je Pepper verwende
Ik herinner mij hoe teder en lief je voor mama was toen het slecht ging
Ik herinner mij dat je eindelijk op mij durfde te leunen toen het nodig was
Ik herinner mij gesprekken over leven en dood
Ik herinner mij alles en zal nooit vergeten.… Lees gerust door

Posted on

Realisatie

Zoals zo vaak als ik er even doorheen zit vind ik mijzelf terug bij het graf van mijn moeder. Na bijna drie jaar begint het zo langzamerhand op te gaan in de omgeving, iets waar mijn vader moeite mee heeft maar waar ik de schoonheid van inzie. Pa heeft denk ik meer behoefte aan..een Plek. Een markering. Een monument dat zegt “hier ligt Zij. Moeder, echtgenote, mens. Ze liet de wereld een stukje mooier achter dan hij was toen ze hem aantrof”.
Niets van dat alles op de natuurbegraafplaats. Een maaskei (inherent aan de omgeving, de hele provincie ligt vol met die dingen) en een eenvoudig houten bordje gemaakt van een boomstam.… Lees gerust door

Posted on

Ze zei

Ze zei
Doe je jas dicht
Ze zei
Niet op die toon meneertje
Ze zei
Was eerst je handen suffie
Ze zei
Kom maar hier
Zei ze

Ze zei
A kwadraat plus B kwadraat is C kwadraat
Ze zei
Bladzijde honderddrieenveertig bovenaan, lees maar voor
Ze zei
Morgen klassikale overhoring over alles van deze les
Ze zei
De tijd zit er op
Zei ze

Ze zei
Misschien een andere keer
Ze zei
Ik wil dit net zo graag als jij
Ze zei
Daden, geen woorden
Ze zei
Nu, nu is het moment
Zei ze

Ze zei
Onkruid vergaat niet
Ze zei
De wereld draait gewoon door
Ze zei
Morgen is alles beter
Ze zei
Vaarwel

Zei ze.

Posted on

Sproetje

Ik denk opeens weer vaak aan je, misschien omdat het zoveel regent de laatste tijd. De regen was immers van ons. Of misschien waren wij wel juist van de regen.
Stiekem weet ik hoe het met je gaat, je bent gelukkig getrouwd en je hebt twee kinderen. Je bent nog even mooi als toen, nee: het moederschap heeft je mooier gemaakt. Je straalt.

Je bent gestopt met roken, en je hebt een nieuwe baan. Niets dat met je studie te maken heeft, dat vind ik spijtig. Je was zo trots als promovendus.
Je bent nog altijd bij hem, en dat doet mij goed.… Lees gerust door

Posted on

Nog lang en gelukkig – III (slot)

I , II

Enige dagen later draai ik mijn volgende rondje door de polder en is het nog steeds niet uit mijn hoofd. Ben jij nog steeds niet uit mijn hoofd. Ironisch, ik ben de ongekroonde koning van het loslaten. Maar het beest in zijn kooi en ..iets anders… maken dat ik dit niet wil of kan laten gaan. Ik voel echter niet meer de behoefte om dat zo nodig bij de ander neer te leggen. Volwassen zijn wil ook zeggen dat je je nederlaag moet accepteren. Zeker, er was een tijd waarin ik de meest idiote dingen deed ‘in naam der liefde’ (hell, het heeft mij zelfs een stukje in de Cosmopolitan opgeleverd!)… Lees gerust door

Posted on

Zij gilt, en hij bromt

Zij gilt, en hij bromt.
Ik luister.
Hij drinkt teveel weet ik sinds ik hem een keer stomdronken aan mijn voordeur vond terwijl hij probeerde om zijn sleutel in mijn slot te krijgen. Zij oogt altijd zwaar vermoeit en lijkt altijd met een sigaret in haar linkerhand lopen.

Zij gilt, en hij bromt.
Ik luister.
De tv staat altijd te hard, op een onbekende zender in een taal die ik niet versta. Soms overstemt die het geluid als ze de liefde bedrijven, of wat daar voor doorgaat. Hun bed kan wel wat versteviging gebruiken in ieder geval.

Zij gilt, en hij bromt.… Lees gerust door

Posted on

Reflectie

Mijn ouders zoals ik ze nooit gekend heb. Ik denk de laatste dagen weer veel aan mijn moeder, mede door recente ontwikkelingen rondom de gezondheid van mijn vader.

“Tijd heelt alle wonden” zegt de volkswijsheid, maar dat geldt dus alleen als je niet continu de korstjes er af blijft krabben. Ik zou zo graag nu iets diepzinnigs willen schrijven, iets dat raakt. Een zin, of zelfs een alinea die de kern raakt van alles wat ik nu voel – en vooral wat ik nu niet voel.
Soms, heel soms -als ik in het schemerduister zit te luisteren naar de geluiden van de nacht met een zachte waas voor mijn ogen…Dan wil ik mij meer voelen dan alleen maar een schim die amper te zien is in de reflectie van een mooie foto – hoe mooi en symbolisch dat plaatje verder ook moge zijn.… Lees gerust door

Posted on

Zorgen

Zorgen.
Verzorgen.
Ontzorgen.
Bezorgen.
Zorgen kan je maken,
Zorgen kan je dragen,
Zorgen kan je dan ook hebben.

Weer in een ziekenhuis, weer die angst bij het zien van kwetsbaarheid. Weer die sterke schouder bieden. Weer die vragen, er zijn altijd vragen. Die zullen er ook altijd blijven.

Er is hoop, voor nu. Die moet ik dan maar koesteren.
Nu rest mij alleen nog de nacht, een nacht alleen in dat huis.
Het huis waar mijn moeder overleed.

Er zijn tranen. Er is eenzaamheid.
En er is alleen een ik.

He talks to the river of lost love and dedication
Silent replies that swirl invitation
Flow dark and troubled to an oily sea
A grim imitation of what is to be
Pink Floyd – Sorrow

Posted on

Reisjeuk

Er zijn twee momenten waarop ik mij ongeacht wat er verder ook allemaal in mijn leven aan de hand moge zijn altijd (al is het maar voor heel even) gelukkig voel:

  • Een volledig leeg blad papier (al dan niet digitaal) terwijl ik de inspiratie in mij voel bruisen
  • Mijn ouderwetse Bosatlas en reisdagboek op het moment dat ik begin aan de planning van mijn eerstvolgende avontuur

Zoals bovenstaande foto laat zien: het is tijd voor zo’n gelukzalig momentje! De afgelopen jaren heb ik het -door omstandigheden zoals het dan zo mooi heet- wat dichter bij huis (moeten) houden, maar nu bevind ik mij weer in de situatie waarin ik volledig vrijuit kan kiezen.… Lees gerust door

Posted on

Nog lang en gelukkig – II

( I )

Als een verrassing, maar niet onverwacht. Die zinsnede blijft door mijn hoofd spoken, en weer rammelt er iets aan zijn ketting in de verte. Ik ben een sukkel, ik had dit moeten zien aankomen. Langzaam begin ik weer op snelheid te komen en ik zet mijn muziek weer aan. De wind strijkt aangenaam koel langs mijn benen en voorhoofd als ik weer in ‘the zone’ terecht kom, de geestestoestand waarin je terechtkomt bij een langdurige fysieke inspanning en je lichaam het van je overneemt. Ik voel de inspanning niet meer, er als alleen nog de trance. Links,rechts, links, rechts..Mijn… Lees gerust door

Posted on

Nog lang en gelukkig – I

Het zweet gutst van mijn gezicht als ik rechtsaf de polder in draai. Een korte blik op mijn smartwatch leert mij dat mijn gemiddelde snelheid van het afgelopen kwartier ruim boven de 20km/u uitkomt en ik grijns even. Nogal een verschil met twee maanden geleden! Maar ja, oefening baart kunst. Tenminste, in de meeste gevallen.

Let there be light
Let there be moon
Let there be stars and let there be you
Let there be monsters, let there be pain
Let us begin to feel again
Devin Townsend – Genesis

Even roert het monster zich weer aan de rand van mijn bewustzijn.… Lees gerust door