Posts

Posted on

Bekentenis

Het duister van de avond omhelst mij als een oude vriend terwijl ik mij een weg baan door de regen die met een zachte verontschuldiging dat hij er verder ook niet zo veel aan kan doen via mijn gezicht zo over mijn jas, broek en schoenen de doorweekte grond opzoekt. Ik huiver even in de kou van de beginnende herfst terwijl Nick Cave zijn zielenleed in mijn oren laat druppelen. Een leed dat, zo moet ik onder ogen zien, veel groter is dan het mijne. Aan de andere kant – leed en verdriet vergelijken is zinloos. Er trekt even een flauwe glimlach over mijn lippen als ik aan een gesprek met Haar over de essentie van verdriet terugdenk, nu al weer zo lang geleden.… Lees gerust door

Posted on

Opvolging (II)

(Een onbedoeld vervolg op deze post van zeven jaar geleden)

Ik kijk mijn vader aan, de vermoeidheid en de pijn in zijn gezicht maken hem nog ouder dan de bijna 80 jaren die hij al achter zich heeft liggen. Even voel ik weer de kille hand om mijn hart heen grijpen als ik denk aan wat de toekomst nog in petto heeft en ik probeer de gedachte tevergeefs van mij af te schudden. “Bedankt voor de tuin” zegt hij en ik knik even. “Kleine moeite pa, ik help je graag. Smaakt het eten een beetje?” Sinds enige maanden is het mijn gewoonte om iedere keer als ik bij Pa op bezoek ga ook even voor hem te koken en wat karweitjes in en rond het huis te doen aangezien hij daar zelf niet meer toe in staat is in zijn huidige toestand.… Lees gerust door

Posted on

Waterkant

Ik zie hem al van ver staan op zijn plek daar aan de rand van wat eens een hofvijver was. Vuisten gebald, ogen gesloten en een gespannen uitdrukking op zijn gezicht. Roerloos, ongenaakbaar als rotsblok. Zijn pure aanwezigheid als een geschreeuwde uitdaging naar boven: “Hier sta ik!” De zon breekt even door en kust zijn gezicht met een verdwaalde lichtstraal maar hij lijkt het niet te merken – of hij negeert het ter faveure van zijn eigen innerlijke bespiegelingen.

Daar zit – besef ik mij terwijl ik achter hem afbuig en mijn eigen pad volg- een diepzinnige metafoor over het leven zelf in verborgen.… Lees gerust door

Posted on

Uitbanning

Ik liet mijn adem gaan in een lange, bevrijdende zucht. Klaar. Niet dat ik de illusie had dat het vanaf hier alleen nog maar rozeschijn en manengeur (… ) ging zijn, maar het was klaar. Het zoeken naar excuses, het vergoelijken, de twijfels en mijn innerlijke strijd stopten daar en toen. Hoewel ik mijn eigen rol gespeeld had in het drama van de afgelopen jaren wis ik wel degelijk dat dit niet bij mij hoorde. Dit was allemaal van haar, zij is degene wiens leven beheerst wordt door angsten, dat van mij staat in het teken van zelfreflectie en de hang naar verbetering.… Lees gerust door

Posted on

Groeven

Als ik de bocht om kom zie ik hoe hij liefdevol wat haren achter haar oor strijkt zodat ze niet langer voor haar gezicht hangen, zoals ik dat ook al zo vaak gedaan heb bij vrouwen waar ik om gaf – vaak in tijden van verdriet. Soms als een teken van genegenheid. Beide zijn een jaar of tien, misschien vijftien, ouder dan ik. Zij zit enigszins zijdelings zodat ik haar profiel goed kan zien. Haar gezicht wordt getekend door de groeven van ouderdom en een diep verdriet terwijl ze hem aankijkt en iets tegen hem zegt.

Hij duikt enigszins in elkaar alsof ze hem geslagen heeft en geeft antwoord op verontschuldigende toon, ik kan niet verstaan wat hij zegt door de muziek die via mijn headset mijn oren instroomt.… Lees gerust door

Posted on

Ik heb van je gedroomd vannacht

Ik heb van je gedroomd vannacht,

En even was weer alles goed
We waren op de vlucht – niet voor elkaar
Niet voor de tijd
Maar voor de apocalyps

Ik heb van je gedroomd vannacht,

We zaten naast elkaar
Zij aan zij – onze vingers vervlochten
Ik reed en jij las kaart
We lieten samen alles achter

Ik heb van je gedroomd vannacht,

En er was geen verdriet
We waren weer één – net als toen
Achter ons verging de wereld
Maar wij hadden elkaar

Ik heb van je gedroomd vannacht,

Eindelijk waren we ver genoeg
Ik stopte de auto – drukte een kus op je lippen
Nog een laatste omhelzing
Voordat het einde daar was.… Lees gerust door

Posted on

Water

Met mijn backpack over de grond achter mij aan slepend pers ik mijzelf zijdelings door de nauwe doorgang tussen de rotsen, de weg voor mij alleen verlicht door de lamp die ik op mijn hoofd draag. Damn, voor de verandering had de routebeschrijving eens niet overdreven – dit was een pittig stuk. Ik wil op mijn horloge kijken hoe laat het is maar realiseer mij dat ik ook daarvoor de ruimte niet heb – doorschuifelen is de enige optie die ik nog heb. Na een haakse bocht in het donker waarbij ik mijn hoofd stoot aan een uitstekende rotspunt die ik niet gezien had verschijnen in de verte weer de eerste lichtstralen die wijzen op een uitgang.… Lees gerust door

Posted on

Uitdaging

Het zijn de keuzes die we maken die ons daadwerkelijk maken tot wie we zijn – meer dan onze aanleg, afkomst of mogelijkheden

Is één van de zinnen die veel door mijn hoofd spoken de laatste tijd – en niet alleen omdat ik mijzelf jaren te laat door de Harry Potter reeks heen aan het werken ben (voor de niet Potter liefhebbers – het is een variatie op een bekend citaat uit boek/film 2). Het is een wat eloquentere versie van mijn eigen ‘het gaat om wat je doet en laat, niet wat je zegt΅, misschien dat hij daarom zo resoneerde.… Lees gerust door

Posted on

Resetknop

We kijken elkaar recht in elkaars ogen aan terwijl ik het spaghettibandje van je jurk voorzichtig over je schouder omlaag trek. Je glimlacht als je mij plagerig achterover op mijn bed duwt en op mij gaat zitten, je prachtige figuur scherp afgetekend tegen de zomerzon. Ik open mijn mond op iets te zeggen maar je smoort mijn woorden voordat ik ze kan uitspreken. Nee, woorden zijn niet nodig – niet voor ons. Niet nu.
Ik ken je amper maar de chemie tussen ons twee is bizar, ik voel mij tot je aangetrokken als een maan tot zijn moederplaneet. Er is geen sprake van liefde, dit is pure onversneden lust waar we ons zonder enig voorbehoud aan overgeven.… Lees gerust door

Posted on

Mama

Het rustgevende geruis van de regen klinkt in mijn oren terwijl ik over het vertrouwde bospad richting de laatste rustplaats van mijn moeder loop. Drie jaar zijn er alweer voorbij gegaan. Drie jaar waarin er veel veranderd is – en tegelijkertijd helemaal niets.

De pijn verzacht, het gemis blijft.

Ik mis je, mama. Meer dan ooit.

Posted on

Zonder zijwieltjes



Ik laat los en voel mijn hart in mijn maag zakken als je heftig begint te slingeren. “Doortrappen, dan komt de stabiliteit vanzelf!” Roep ik nog naar je brede rug terwijl ik hijgend stop met meerennen. Ik kijk je na en de ironie van de situatie ontgaat mij niet. Vier decennia later zijn de rollen omgekeerd, ik leer jou fietsen in plaats van jij mij.

Vreemd genoeg herinner ik mij nog hoe het was. Hoe ik uiteindelijk snoeihard op mijn snufferd ging omdat ik trots omkeek of jij wel zag dat ik écht alleen fietste, zonder zijwieltjes. “Blijf voor je kijken!”… Lees gerust door

Posted on

Iedere stap

Met iedere stap die ik zet laat ik je verder achter mij. Iedere stap voert mij verder bij je weg, en soms – heel soms twijfel ik. Is dit wel de juiste weg? Zal ik niet verdwalen? Wil ik wel weglopen?
Maar dan herinner ik het mij weer. Hoe het was, dat einde. De vernedering van het opzij geschoven worden, weggewuifd worden alsof ik een lastige vlieg was. De snauw, de nauwelijks verholen dreiging. De minachting.

De stilte.

En dus zet ik maar weer en stap, en nog één en nog één. Met iedere stap verwijder ik mijzelf nog verder van een ongezonde situatie die niet had hoeven zijn.… Lees gerust door

Posted on

Jaar

Eigenlijk had ik mijzelf voorgenomen om hier alleen nog maar mijn eigen woorden en foto’s te gebruiken, met links en rechts een strofe van een dichter of tekstschrijver die mij raakt. Vandaag is echter een dag die schreeuwt om stilte, dus los van deze tekst laat ik bij uitzondering mijn held Simon Vinkenoog graag even voor mij spreken. De beelden vertellen hun eigen verhaal, wat ze niet laten zien fluistert over het wit tussen de regels. Misschien zit daar zelfs wel het echte verhaal, wie weet 🙂



Hoe het nu verder moet,
Hoe het zal gaan heten
Hoe het er uit mag zien,
Wat we er van mogen weten
Of de zon ook schijnt,
Of het nu warm is, of koud,
Of het ver is, of hier
Of het waar is, bestaat
Of je er kleuren hoort
Of er klanken ziet
Of het pijn doet, of verdriet –
Het mist je niet
Eenmaal dood
Zal je alles weten


Simon Vinkenoog – Vandaag de dag

Posted on

Sommige mensen voelen de regen, de rest wordt alleen maar nat

(vrije vertaling van de prachtige quote van Roger Miller)

“Met wie spreek ik?” Klinkt het omfloerst aan de andere kant van de lijn als mijn vader de telefoon doorgeeft. “Met mij mam, je zoon. Met Maurice.” antwoord ik in het dialect en er valt even een stilte. “Dag Maurice, hoe is het eigenlijk met je?”
Die simpele vraag voelt als een vuistslag in mijn maag. Terwijl ik mijn hersenen pijnig op zoek naar een acceptabel antwoord hoor ik mijn vader iets fluisteren waarop mijn moeder een snibbige “Dat weet ik heus wel” als antwoord geeft waarna ze weer tegen mij begint te praten met semi dubbele tong.… Lees gerust door

Posted on

Keuzevrijheid

Enigszins geïrriteerd staar ik naar de tegelvloer voor de kassa. Ik wil hier weg, ik heb het om te beginnen al niet zo op supermarkten en mijn tijd verdoen in de rij voor de kassa omdat voor mij iemand staat te treuzelen is al helemaal niet mijn ding. Ongewild krijg ik iets mee van het gesprek van mijn voorgangster met het kassameisje, de vrouw staat erop om een fooi te geven die de medewerkster eigenlijk niet wil aannemen – zo blijkt uit het voorzichtige tegensputteren.
Omdat ik zoals gewoonlijk naar de grond sta te staren is het eerste dat mij opvalt aan de vrouw voor mij haar schoenen.… Lees gerust door

Posted on

Als je ergens naar toe wil zal je ook iets moeten achterlaten

Haar gezicht heeft iets bekends, maar ik kan de bijpassende naam niet vinden in het archief onder mijn hersenpan. Toch, die ogen..Helaas gebruikt de winkel geen naamkaartjes om mijn brein op weg te helpen, en ik reken mijn aankopen af in de veronderstelling dat dit raadsel mij de rest van de dag zal blijven dwarszitten. De vrouw kijkt mij even recht in mijn ogen aan als ze mij de bon en het wisselgeld overhandigd en ik meen in haar gezicht even dezelfde verwarring te zien die ik voel.
Mijn oog valt op de bon en daar staat het gewoon keurig zwart op wit: Alexandra.… Lees gerust door

Posted on

Storm

De regen slaat genadeloos op mij neer en voordat ik het weet ben ik doorweekt. Enigszins wankelend grijp ik mij vast aan de dichtstbijzijnde boom terwijl ik in het dreigende gegrom van een naderende onweersbui langzaam maar zeker dichterbij hoor komen. Kut. Ik zal hier wegmoeten. Er flitst een bliksemschicht en ik tel de secondes tot aan de donder. Twee,drie,vier..ik kom tot de zes. Ok, er zitten zes secondes tussen – dat wil zeggen dat de bui nog eh

Kut. Hoe zat dat ook alweer? Het duurt even eer ik het mij weer herinner: delen door drie. De bui zit op twee kilometer afstand, veel te dichtbij.… Lees gerust door

Posted on

Tool

Om stipt negen uur dimmen de zaallichten en verstommen de geluiden om mij heen. Vier schimmen verschijnen en bewegen zich over het podium, nemen hun plek in..en even -heel even- heerst er een moment van gespannen stilte.
Achteraan op het podium grijpt één van de silhouetten de microfoon. “hey hey hey ” fluistert hij monotoon en hees de intro van Ænema en daarmee is de terugkeer van Tool op Nederlandse bodem na een periode van 12 jaar afwezigheid een feit.

Wat volgt is een kleine twee uur aan uitgesponnen donkere nummers die langzaam maar zeer toewerken naar een climax die niet altijd komt, de luisteraar achterlatend met een sterk verlangen naar meer.… Lees gerust door

Posted on

Lege bladzijde

Uiteindelijk zijn het herinneringen en ervaringen die ons maken tot wie we zijn. Een mens wordt -denk ik- blanco geboren, als een onbeschreven blad dat volgeschreven wordt door het leven zelf. Een aaneenschakeling van (on)bewuste keuzes die al dan niet voor je gemaakt worden, een verzameling van toevalligheden en dingen die je nu eenmaal ‘overkomen’ of die onvermijdelijk blijken te zijn vullen langzaam maar zeker de paragrafen en alinea’s waarmee je innerlijke ik uiteindelijk zijn eigen verhaal gaat vertellen.

Zoals ieder verhaal hoeft dat helemaal niet objectief, kloppend of zelfs maar waar te zijn – als het verhaal maar consistent is en klopt volgens de intrinsieke logica en gevolgde lijnen.… Lees gerust door

Posted on

Papa

Ik herinner mij hoe je mij op je schouders droeg en het voelde alsof de wereld aan mijn voeten lag
Ik herinner mij hoe ik net zo wilde zijn als jij
Ik herinner mij je grote handen om die van mij
Ik herinner mij de eerste keer fietsen zonder wieltjes en hoe je mij opving
Ik herinner mij zwemlessen en de eerste keer in zee
Ik herinner mij de geur van Old Spice op je wangen
Ik herinner mij hoe je achter het stuur zat richting Frankrijk
Ik herinner mij hoe je stiekem achter mijn doel stond te kijken als ik een belangrijke wedstrijd had
Ik herinner mij hoe je mij in bescherming nam tegen mijzelf toen het nodig was
Ik herinner mij hoe vaak je mij uit de ellende gevist hebt
Ik herinner mij iedere keer dat je je zorgen maakte om mij
Ik herinner mij je hulp en troost toen ik geen uitweg meer zag
Ik herinner mij je advies, of ik dat nu wilde of niet
Ik herinner mij de Kennedymars, en de trotse blik in je ogen
Ik herinner mij late avonden op een Spaans terras
Ik herinner mij hoe mij opving toen ik niets meer had
Ik herinner mij hoe schandelijk je Pepper verwende
Ik herinner mij hoe teder en lief je voor mama was toen het slecht ging
Ik herinner mij dat je eindelijk op mij durfde te leunen toen het nodig was
Ik herinner mij gesprekken over leven en dood
Ik herinner mij alles en zal nooit vergeten.… Lees gerust door

Posted on

Realisatie

Zoals zo vaak als ik er even doorheen zit vind ik mijzelf terug bij het graf van mijn moeder. Na bijna drie jaar begint het zo langzamerhand op te gaan in de omgeving, iets waar mijn vader moeite mee heeft maar waar ik de schoonheid van inzie. Pa heeft denk ik meer behoefte aan..een Plek. Een markering. Een monument dat zegt “hier ligt Zij. Moeder, echtgenote, mens. Ze liet de wereld een stukje mooier achter dan hij was toen ze hem aantrof”.
Niets van dat alles op de natuurbegraafplaats. Een maaskei (inherent aan de omgeving, de hele provincie ligt vol met die dingen) en een eenvoudig houten bordje gemaakt van een boomstam.… Lees gerust door

Posted on

Ze zei

Ze zei
Doe je jas dicht
Ze zei
Niet op die toon meneertje
Ze zei
Was eerst je handen suffie
Ze zei
Kom maar hier
Zei ze

Ze zei
A kwadraat plus B kwadraat is C kwadraat
Ze zei
Bladzijde honderddrieenveertig bovenaan, lees maar voor
Ze zei
Morgen klassikale overhoring over alles van deze les
Ze zei
De tijd zit er op
Zei ze

Ze zei
Misschien een andere keer
Ze zei
Ik wil dit net zo graag als jij
Ze zei
Daden, geen woorden
Ze zei
Nu, nu is het moment
Zei ze

Ze zei
Onkruid vergaat niet
Ze zei
De wereld draait gewoon door
Ze zei
Morgen is alles beter
Ze zei
Vaarwel

Zei ze.

Posted on

Sproetje

Ik denk opeens weer vaak aan je, misschien omdat het zoveel regent de laatste tijd. De regen was immers van ons. Of misschien waren wij wel juist van de regen.
Stiekem weet ik hoe het met je gaat, je bent gelukkig getrouwd en je hebt twee kinderen. Je bent nog even mooi als toen, nee: het moederschap heeft je mooier gemaakt. Je straalt.

Je bent gestopt met roken, en je hebt een nieuwe baan. Niets dat met je studie te maken heeft, dat vind ik spijtig. Je was zo trots als promovendus.
Je bent nog altijd bij hem, en dat doet mij goed.… Lees gerust door

Posted on

Nog lang en gelukkig – III (slot)

I , II

Enige dagen later draai ik mijn volgende rondje door de polder en is het nog steeds niet uit mijn hoofd. Ben jij nog steeds niet uit mijn hoofd. Ironisch, ik ben de ongekroonde koning van het loslaten. Maar het beest in zijn kooi en ..iets anders… maken dat ik dit niet wil of kan laten gaan. Ik voel echter niet meer de behoefte om dat zo nodig bij de ander neer te leggen. Volwassen zijn wil ook zeggen dat je je nederlaag moet accepteren. Zeker, er was een tijd waarin ik de meest idiote dingen deed ‘in naam der liefde’ (hell, het heeft mij zelfs een stukje in de Cosmopolitan opgeleverd!)… Lees gerust door

Posted on

Zij gilt, en hij bromt

Zij gilt, en hij bromt.
Ik luister.
Hij drinkt teveel weet ik sinds ik hem een keer stomdronken aan mijn voordeur vond terwijl hij probeerde om zijn sleutel in mijn slot te krijgen. Zij oogt altijd zwaar vermoeit en lijkt altijd met een sigaret in haar linkerhand lopen.

Zij gilt, en hij bromt.
Ik luister.
De tv staat altijd te hard, op een onbekende zender in een taal die ik niet versta. Soms overstemt die het geluid als ze de liefde bedrijven, of wat daar voor doorgaat. Hun bed kan wel wat versteviging gebruiken in ieder geval.

Zij gilt, en hij bromt.… Lees gerust door