(Een onbedoeld vervolg op deze post van zeven jaar geleden)
Ik kijk mijn vader aan, de vermoeidheid en de pijn in zijn gezicht maken hem nog ouder dan de bijna 80 jaren die hij al achter zich heeft liggen. Even voel ik weer de kille hand om mijn hart heen grijpen als ik denk aan wat de toekomst nog in petto heeft en ik probeer de gedachte tevergeefs van mij af te schudden. “Bedankt voor de tuin” zegt hij en ik knik even. “Kleine moeite pa, ik help je graag. Smaakt het eten een beetje?” Sinds enige maanden is het mijn gewoonte om iedere keer als ik bij Pa op bezoek ga ook even voor hem te koken en wat karweitjes in en rond het huis te doen aangezien hij daar zelf niet meer toe in staat is in zijn huidige toestand. “Niks mis met het eten” zegt hij en kijkt even naast hem. “Wat vind jij $naamvanvriendin?”
Terwijl ik de ogen van zijn nieuwe levenspartner zoek is daar opeens weer die spiegel van jaren geleden, de flits van inzicht.
“Er zijn van die momenten waarop het leven het nodig lijkt te vinden om je even in de spiegel te laten kijken. Van die momenten dat je opeens getroffen wordt door die flits van inzicht, momenten waarop je even stil staat. Het moment waarop je de grote rode pijl met het ‘u bevind zich hier’ label eindelijk vind.” schreef ik toentertijd in wat inmiddels een ander leven lijkt. Maar daar zat ik dan weer, aan diezelfde tafel. Ouder, niet perse wijzer. Gelouterd met enkele krasjes extra op hart en ziel – maar nog steeds IK. En er is het overzicht. De plaatsbepaling.. Mijn zoveelste gefaalde relatie, en deze deed echt pijn. Huisdierloos voor het eerst in bijna twintig jaar. Het onbeschrijfbare verdriet van het verlies van een ouder..
Ik voel hoe de dam breekt en mijn ogen zich beginnen te vullen met tranen terwijl ik mij excuseer, opsta en naar de achtertuin loop waar de tranen hun lauwwarme sporen over mijn gezicht beginnen te trekken. Alleen. Moederziel alleen. Verraden. Opzij geschoven, overbodig, waardeloos. Terwijl ik mijzelf met schokkende schouders op de grond tegen een kliko aan parkeer voel ik de overbekende oude zelfhaat en verachting weer opvlammen en meteen ga ik op de rem staan. Nee, niet doen. Als ik nu toegeef heb ik niets geleerd in de afgelopen jaren.
Nadat ik mijn verdriet de ruimte heb gegeven die het nodig had sta ik op en droog mijn tranen aan de binnenkant van mijn shirt voordat ik weer naar binnenloop, de toekomst tegemoet.
False hope, perhaps
But the truth never got in my way
Before now, feel the sting
Feeling time bearing down
Bearing down
Tool – Invincible