Everything I can remember
as fucked up as it all may seem to be
– I know it’s me –
I cannot blame this on my father
He did the best he could for me
It’s been awhile since I could hold my head up high
And it’s been awhile since I said
“I’m sorry”
“It’s been a while” – Staind
Godverdomme!
Ik schop gefrustreerd tegen een steen die het lef vertoont om voor mijn voeten te liggen en zie hoe deze op een totaal niet bevredigende wijze én afstand tegen een typisch Mallorcaans muurtje tot stilstand komt. Blegh, ook uit die hoek geen genoegdoening of bevrediging te verwachten dus.. Ik schuif mijn zonnebril terug op mijn neus, verhang mijn rugzak een beetje en grijp mijn waterfles. Bijna leeg, nog 6 kilometer te gaan in de felle zon. Good fucking job Mauzer, echt klasse weer. Terwijl ik in een fors tempo de lange en verlaten weg richting S’illot af begin te lopen maken woede en ergernis langzaam maar zeker plaats voor introspectie. Wat er vanmorgen gebeurde was..typisch iets voor mijn vader en mij. De scene in de auto, het geschreeuw, de zinloze verwijten..ik kende ze allemaal. En toch was er iets anders, subtiel maar alsnog overduidelijk. Maar wat? Het was niet alleen het gemis aan de heerlijk nuchtere recht-toe-recht-aan opmerkingen van mijn moeder hoewel ook zij een Grote Afwezige vormde tijdens deze vakantie. Hoe kon het ook anders zijn na al die zomers die ik hier vroeger doorgebracht had? Deze trip was immers eigenlijk niet voor mij maar voor..
Godverdomme!
Weer een schop tegen een steen.
Er is iets in mij dat mijn vader maar dan ook echt alleen mijn vader weet te triggeren. Ik weet niet wat het is, waar het vandaan komt of zelfs maar of het ooit anders was (volgens mijn moeder overigens wel, Pa was beretrots toen hij na al die lange jaren van tevergeefse pogingen eindelijk een Zoon in zijn armen kon sluiten) maar dit is iets waar ik maar mee blijf worstelen ook al ben ik inmiddels ook al weer een volwassen man van bijna 42. Als vanzelf glijden we terug in onze oude, vertrouwde patronen van vroeger – en misschien is dat ook wel logisch mijmer ik terwijl ik rechtsaf sla op mijn zandpad. Het is nogal wat om na ruim 20 jaar opeens een kleine twee weken lang 24/7 samen te zijn, ik heb dusdanig veel ‘ik’ tijd en ruimte nodig dat ik mij binnen regulier sociaal contact soms al als een dier in zijn kooi begin te voelen, laat staan in een situatie als deze. Wat op zich ook weer gewoon geschift is voor iemand die binnen zijn werk sterk afhankelijk is van zijn sociale skills en daar prima mee weg komt – maar ik schijn nu eenmaal een wandelende contradictie te zijn. Ik haal nog eens diep adem en begin een wond te voelen waar de leren band van mijn hippe birckenstocks de huid van mijn voet open heeft weten te schuren. De cynische gedachte dat het ook echt weer iets voor mij is om met alles nét iets te lang door te blijven gaan dringt zich op. Niet alleen in mijn hele fucking leven, zelfs die klote hipster sandalen kan ik niet op tijd wegflikkeren.. Meteen is er een bevrijdende grinnik, in deze gemoedstoestand kan ik beter op hoge hakken gaan lopen aangezien dat veel beter past bij een Drama Queen. En blijkbaar roept de ruzie met mijn vader de dramaqueen weer op? Is dit een realisatie? Praat ik nu echt al de hele tijd tegen mijzelf en is het geestelijk nog wel gezond om zoveel vragen te blijven stellen?
Ik stop, maak een foto van mijn door de brandende zon scherp afgetekende schaduw en kruip in hurkzit tegen wederom zo´n typisch Mallorcaans muurtje aan om water te drinken. Muziek zou wel zo fijn zijn en ik blader even door de muziek op mijn telefoon. Hm, Lateralus van Tool, dat is al weer even geleden..Als vanzelf vind mijn duim de play knop en ik sluit mijn ogen terwijl de eerste klanken van ‘the Grudge’ mijn oren beginnen te vullen. “Wear the grudge like a crown of negativity – Calculate what we will or will not tolerate” zingt Maynard en ik verlies mijzelf voor even in de polyritmes waardoor mijn innerlijke stem eindelijk voor even stil is. Rust. Het oog in de storm. Introspectie.. Als vanzelf sta ik op en begin weer te lopen. Waarom WAAROM ben ik niet in staat om een gewone, gezonde verstandhouding met mijn bloedeigen vader te hebben, zelfs na alles wat we samen hebben doorgemaakt in de afgelopen jaren? Het is niet alsof ik niet zielsveel van hem hou, en ik twijfel er ook niet aan dat hij van mij houdt hoewel.. Oei. Realisatie.
Hoewel hij nooit zal zeggen dat hij van mij houdt.
Die realisatie brengt een keten van gedachtes op gang. In gedachten
speel ik de scene terug die zich vanmorgen had afgespeeld. De details
waren niet van belang, de patronen wel. Het ging zoals altijd, of
eigenlijk meer iets als ‘de geschiedenis herhaalt zich nooit, maar rijmt
altijd een keer’ zoals Spinvis het zo mooi kan zeggen. Maar er was
alsnog dat subtiele verschil..
De rollen!
De rollen waren omgekeerd.
Godverdomme!
Deze keer niet eens een fucking steen om tegen te schoppen..Maar ik zag het. Opeens was ik
de bovenliggende partij geworden. En dus..dus had ik precies gereageerd
zoals mijn vader dat vroeger deed. Het is het enige gedrag dat ik ken
als het om ruziemaken gaat (ik ben echt HEEL erg slecht in ruzie maken)
en dus.. Dus was het als ik mijn eigen maatstaven wilde hanteren ook
mijn fucking schuld. Op dit punt schoten krachttermen tekort, en ik wist
dat het aan mij zou zijn om het gesprek te openen en mijn excuses aan
te bieden. Alleen op die manier zou ik zelf de man zijn die ik wil zijn,
de man die ik moet zijn. De man die – hoe hard,arrogant en
zelfingenomen dit ook moge klinken – : beter is dan zijn vader was of
kon zijn. De man die nooit zover had kunnen komen zonder diezelfde
vader..
Emoties waren namelijk nogal een ding vroeger binnen ons gezin. Ze waren
er wel, maar je sprak er niet over. In principe nooit. Als er eens
ruzie was – en die was er niet minder of meer dan in andere
gezinssituaties – dan werd die niet uitgesproken. Er werd gezwegen.
Daarnaast waren er meer van die dingen, op zich niet bijzonder maar voor
een (over)gevoelig jongetje dat om te beginnen al een groot probleem
heeft met het begrijpen van de wereld om hem heen wel heftig. Ik kan mij
niet herinneren dat mijn vader ooit eens ‘ik hou van je’ tegen mij
gezegd heeft. Ik twijfel er niet aan én hij laat het op andere manieren
merken zoals ‘men’ dat zo mooi kan zeggen, maar alsnog. Eén van de
mooiste, meest emotionele en rake woorden in de Nederlandse taal : ‘ik
hou van je’..nooit. Omdat ik nogal taalgericht ben én misschien
eenvoudigweg ook wel iets gevoeliger dan gemiddeld heeft het gemis van
een duidelijk raamwerk om te leren omgaan met mijn emoties op een
bepaalde manier wel doorgewerkt in mijn latere Ik. Ik kan bij sommige
mensen extreem open zijn als de wederzijdse connectie en het onderlinge
begrip er naar zijn, maar verder is mijn sociale gedrag vaak een
projectie. Stiekem ben ik alleen maar goed in sociale interacties omdat
ik het ‘trucje’ door heb. Ja, ik heb door de jaren wel degelijk
betekenisvolle vriendschappen en relaties gehad maar er zijn daar buiten
maar weinig mensen die mij écht kennen – en dat lijkt gebaseerd op een
hang naar veiligheid. Tot op zekere hoogte misschien zelfs wel
erkenning..
Lopen. Ik moet lopen.
Ik sta op en loop richting ons appartement terwijl bovenstaand verhaal door mijn hoofd blijft tollen. Waarom zie ik dit nu pas? Hoe kan ik zo zijn? Is dit al mijn hele leven zo? Terwijl ik de trap omhoog neem maan ik mijn gedachten tot rust. Stilte. Het is tijd om te denken met mijn hoofd, maar te praten vanuit mijn hart. Ik open de deur en loop naar binnen, mijn vader zit voorovergebogen op zijn bed. Schouders omlaag, starend naar zijn telefoon. Ik neem nogmaals de bewuste beslissing om de eeuwige cyclus te doorbreken en schraap mijn keel.. “Pa, het spijt mij. Ik hou van je en had mij niet zo mogen laten gaan, je bent mijn boven alles mijn vader – wat je ook zegt of doet.”
Langzaam komt zijn hoofd omhoog totdat onze ogen elkaar vinden.
