Het voelde goed om eindelijk eens zonder enig voorbehoud met haar te durven en vooral te kunnen praten. Al sinds de eerste keer dat ik de puntkomma onder de bijna onzichtbare littekens gezien had voelde ik een connectie. Een connectie die mensen die aan de rand van de afgrond gestaan hebben onlosmakelijk met elkaar verbind, omdat ze een gedeelde ervaring hebben die buitenstaanders nooit zullen begrijpen om de doodeenvoudige reden dat het buiten hun referentiekader valt.
Dus spraken we over die afgrond. Urenlang. Over hoe die afgrond -als je er maar lang genoeg in staat te staren- inderdaad terugkijkt naar en in jou zoals Nietzsche zo eloquent weet te formuleren in “Voorbij goed en kwaad“. We spraken over de stapjes die je naar de rand van die afgrond toe leiden, en dat de hel soms andere mensen kan zijn. Dat er altijd tekens zijn, hoe klein dan ook. Dat je die tekens ook kan leren lezen en dat het zoveel makkelijker zou zijn als iedereen dat zou kunnen of willen. Dat een spatie tussen twee woorden soms een bijzondere betekenis kan hebben die gevangen wordt in die lege ruimte tussen de woorden als ware juist die leegte zelf een klein gedicht over existentiële vraagstukken.
We vonden elkaar in de constatering dat het in meer overdrachtelijke zin juist de leestekens zijn die woorden, zinnen en zelfs verhalen van een intrinsieke waarde kunnen voorzien daar waar letters alleen niet voldoen. Een leesteken kan informatie in zich meedragen in de meest pure vorm, zoals in het symbool aan de binnenzijde van haar pols.
Het langst spraken we misschien nog wel over hoe bij ons beide de punt veranderde in de puntkomma. Bij de één door puur toeval en erg abrupt, bij de ander weloverwogen en geleidelijk. Hoe de eenzaamheid plots toe sloeg, en hoe connecties met andere mensen van iets vanzelfsprekends in betekenisvolle relaties veranderd waren. Dat juist dát misschien wel de reflectie van die afgrond in onszelf was gebleken. Hoe je eigenlijk wel moet leren om te dansen aan de rand van de afgrond omdat je alleen op die manier genoeg afstand krijgt tot de verlokking van die rand. Hoe we beide als de auteurs van de zinnen die ons leven vorm gaven besloten hadden om er geen punt achter te zetten maar er een puntkomma van te maken.
En dat we hoopten dat de zin van ons leven uiteindelijk zou worden afgesloten met een uitroepteken of een eenvoudige punt – alles liever dan een vraagteken.
But somehow in that moment
You miraculously missed it
Like a wave across a bay never breaking
And that’s how I like to think of you
Ever falling, never landing
Rolling solely out to sea and always smiling
Frank Turner – A Wave Across A Bay