“By having good memories on every place you just visit, you are building paradise in your own heart and your life.“
Dit is het punt waar mijn eigenlijke reisverslag en mijn persoonlijke bespiegelingen uiteindelijk samenvallen en in elkaar samenvloeien in mijn notebook. Ik heb er voor gekozen om deze te scheiden in de posts die ik tot nu toe gemaakt heb, omdat mijn reis door Thailand eigenlijk ook daadwerkelijk bestond uit twee reizen in één, de reis van mijn fysieke ik en mijn ratio, versus mijn zielereis en emoties. Voor nu ga ik deze even gescheiden houden, aangezien mensen die op zoek zijn naar informatie en foto’s die met Thailand te maken hebben niet persé opgezadeld hoeven te worden met mijn zieleroerselen, en de mensen die daadwerkelijk interesse hebben in mijn persoonlijke belevenissen hoeven niet persé door honderden woorden aan indrukken en geschiedenislessen heen te scrollen.
Dit was mijn eerste blik op Ko Payam (ook wel Ko Phayam, niemand lijkt het er over eens te zijn hoe je het nu daadwerkelijk schrijft), in Google Earth – en ik wist meteen dat dit de plaats zou zijn waar ik mijn laatste week in Thailand wilde slijten. Ver weg van alle fullmoon parties, de exclusieve duikresorts en de toeristen die op zoek zijn naar minder legaal vertier. Het is een paradijselijk eiland dat zo uit een Bountyreclame lijkt te komen, zo mooi dat het bij vlagen onwerkelijk overkomt. Een eiland zonder wegen, zonder auto’s, waar elektriciteit nog een luxe is in plaats van een gegeven feit. Een 20tal plekken met bungalows verspreid over de Noord- en Westkust waar je als toerist kan neerstrijken en genieten van de waanzinnige stranden en omgeving. Helaas was het op dit punt dat mijn camera dan toch de geest gaf en weinig bruikbare foto’s heeft opgeleverd, maar dat is verder eigenlijk irrelevant. Zoals de openingsquote van deze post al zo prachtig weergeeft, het paradijs zit in je geest en in je hart, het wordt gevormd door al je herinneringen en belevenissen en die draag je mee zolang als je maar wil ; zolang als je ze belangrijk laat zijn.
Een overzicht in foto’s :
Ko Payam is dus absoluut niet de plek waar je wil zijn als je op zoek bent naar vertier en cultuur, maar als je op zoek bent naar een paradijselijk stukje Thailand waar je nog echt kan genieten van zon, zand , zee en natuur zonder geconfronteerd te worden met busladingen van toeristen dan is er geen betere keuze mogelijk. Niet dat ik de indruk wil wekken dat het een saaie bedoening is, verre van dat. Er zijn wel feestjes, maar die hebben misschien 40 – 100 bezoekers max (in tegenstelling tot de duizenden die op de andere eilanden gezamenlijk los gaan op het strand) ; het volume van de muziek blijft beschaafd en het illegale drugsgebruik blijft beperkt tot de eeuwig blowende dreadlock dudes op het strand.
