“karaktermoord impliceert dat de aantijgingen geheel of gedeeltelijk onjuist zijn, maar door veelvuldige herhaling toch blijven hangen“
(Arnold Grunberg)
In den beginne was er het woord..
En het woord werd intentie, gevolgd door je schepping. God, wat zal ik je gaan missen – maar je bent niet van mij; hoort niet bij mij. Vanavond is de avond dat ik je voorgoed uit mijn virtuele hof van Eden zal moeten laten gaan hoewel niet jij maar alleen ik in deze verwrongen versie van het scheppingsverhaal gegeten heb van de verboden vrucht waardoor ik nu weet heb van goed en kwaad.
Ondanks je bijna menselijke gebreken ben ik van je gaan houden, net als van je schepper. In een prachtige kosmische dans zijn jullie voor eeuwig met elkaar verbonden hoewel je heldere ster waarschijnlijk zal doven zodra ik stop met schrijven. Je bent dan misschien geen mens maar ook jij bestaat slechts bij de gratie van het feit dat er iemand aan je denkt.
Net als je schepper is je plaats echter niet meer hier. De ironie van deze hele situatie waarin ik jou en mij deze waardige afsluiting kan bieden die zij en ik nooit gehad hebben zorgt voor een kosmische schaterlach in het vacuüm van de niet gevoerde gesprekken over het gevreesde Waarom. Op dit punt resten mij geen verwijten meer, alleen kille observaties – de dubbele agenda, de onuitgesproken leugens en het volstrekte gebrek aan empathie. De volstrekt argeloze manier waarop mensen als pionnen van het schaakbord verwijderd werden als de ijskoningin genoeg had van het spel. Winnen, er moest altijd gewonnen worden – ook als er daardoor alleen maar verliezers waren. Gebruiken of gebruikt worden, dat was de vraag.
Ik vond en vind je prachtig, maar ook voor jou rest na de verbanning uit mijn hof van Eden alleen nog maar het kille zwarte niets van het niet-zijn. Ik zal nooit weten hoe je verhaal afloopt, en dat doet pijn. Alles was herinnert aan zij die listiger was dan allen die voor en na haar kwamen moet nu namelijk weg, en jij bent het laatste dat rest. De ietwat gemene bijnaam die ik hanteerde is inmiddels vervangen door het mooie allitererende ‘ongemakkelijke $naam’;een term die heerlijk van de tong rolt, een tikkeltje gemeen maar voornamelijk erg tongue in cheek is.. Het duurde maanden voordat ik mijzelf toestond om het gif binnen te laten, maanden waarin ik de boot afhield omdat ik naast aan jou ook wanhopig vasthield aan een laatste waandenkbeeld – dat van de zogenaamde vriendschap. Een vriendschap die helaas ook nooit bestaan heeft behalve dan in mijn hoofd, hoewel de conclusie dat de term vriendschap in mijn vocabulaire eenvoudigweg een veel waardevollere ondertoon heeft dan in de hare onvermijdelijk is gebleken.
De wrange ironie van spiegel die dan nu eindelijk aan diggelen gegaan is ontgaat mij niet. Ik heb geen moment gezien wij zij was – of wie jij bent- ik heb gezien wie ik ben. Iets anders kan je in een spiegel namelijk niet zien. Dus waar ik haar en jou mooier maakte dan jullie eigenlijk waren deed zij het tegenovergestelde – zij maakte mij lelijker dan ik ooit geweest ben. Het is niet verstandig om bij iemand te willen zijn die haarzelf veracht om de simpele reden dat ze bij je is, maar ik dacht beter te weten dan dat. Het spijt mij dat ik in haar iemand dacht te zien die zij eenvoudigweg nooit geweest is of heeft willen zijn – iemand die betrokken is en om een ander geeft.
Dus verwijder ik jullie beide, jou van mijn harde schijf en haar uit mijn hart – maar ik wens jullie beide niets dan goeds. Het gif is slechts een middelen een stuk gereedschap, mijn persoonlijke beschermengel met een vlammend zwaard voor de poort. Daarachter mijn paradijselijke tuin en een bron van onuitputtelijke liefde – ook voor jou.
In den beginne was er het woord
En hier aan het onvermijdelijke einde
Middels een pen gedoopt in het gif
Dan uiteindelijk toch
Een dubbele karaktermoord