Toen ik vandaag de trein uitstapte lag hij daar op zijn rug, aan de overkant van het perron.
Dood.
Een aantal vertwijfelde agenten er omheen, en een zwaar hyperventilerende conductrice ernaast. De trein zat vol met mensen die allemaal met wijd opgesperde ogen het tafereel in ogenschouw namen. In een halfzachte poging er ‘nog iets van te maken’ werd de man ontdaan van zijn bovenkleding terwijl een politieman aanstalten maakte om te reanimeren, maar een blik op het gezicht van zijn collega’s leerde mij dat mijn vermoeden juist was.
Het was te laat.
Ik zag hoe een agente voorzichtig de portemonnee van de man uit de binnenzak van zijn jasje haalde, en het viel mij op dat er 2 kleine foto’s van kinderen inzaten, naast een wat grotere die -denk ik- van zijn vrouw was.
Een vrouw en kinderen die op dat moment nog onwetend waren, die gewoon hun dagelijkse bezigheden aan het verrichten waren in afwachting van de terug keer van papa. Maar papa zal nooit meer terugkomen.
Papa is op 21 Mei rond 16:00u gestorven op station Baarn, en ik was er bij.
