Cry out loud Bold and proud Of where I’ve been But Here I am Where I am TOOL – Invincible
Ergens diep van binnen is er meteen een gevoel alsof de grond onder mijn voeten wegvalt als ik de deur van de spreekkamer achter mij dichttrek. De woorden van de specialist malen door mijn hoofd.
Woorden die ik (her)ken, maar dan gaan ze altijd over iemand anders. Niet over mij.
“Hyperplasie” “Hypodens” “Maligniteit“. Maar dat ene woord ontbreekt. Nog. Geen doodsvonnis. Nog. Geen lijdensweg. Nog.
Het is bizar. Een vijftal maanden geleden ben ik nog een kleine 2 kilometer tegen een berg op gelopen.… Lees gerust door
Dingen die net iets langer bleven hangen op mijn netvlies of in mijn hoofd. Ervaringen die vorm gaven, vermaakten, ontroerden of een glimlach opwekten – soms tot nadenken stemden. De dingen die een leven een leven maken.
De soundtrack van een jaar. Veel veranderd, maar ook helemaal niets. Veel bereikt, maar ook helemaal niets. Veel gedaan, maar ook helemaal niets. Misschien was dit gewoon een oog-in-de-storm tussenjaar. Die zijn fijn om op terug te kijken. Dit waren de liedjes die resoneerden, boeiden, bleven hangen. Niet meer, niet minder.
Solar wind extractions Chemical reactions Make you feel unsteady But that’s just secondary ( Us against – Without Waves)
Je doet je best en je speelt het mee Je bent een deel van het probleem Het scherm verlicht en verandert je gezicht In het paradijs Maak je sprongen in de tijd Zet je de feiten op een rij Je doet je best, maar er is iets stuk Er lijkt iets kwijt (Paradijs – Spinvis)
So let us be vulgar Let us tear things apart Let us not mind our language Let us ruin yet another start Hope belongs to its thieves And to its thieves alone, mind you This is the longed-for peace Come too late, come too soon Transference – Rome
We should be thankful who we are Whether we know ourselves or not Walking alongside myself Neither of us listens very well I’m dreading a time that is not near (Central – John Frusciante)
Well, here we go again You’ve found yourself a friend that knows you well But no matter what you do You’ll always feel as though you tripped and fell So steady as she goes
(Steady, as she goes – The Raconteurs)
En ga door tot je niet meer kan En blijf dan doorgaan net zo lang Totdat je niet meer stoppen kan Geef anderen overal de schuld van Doe er een half leven over om ze te vergeven En vergeef ze dan Vergeef jezelf dan ook En ga 2 x bijna dood (Ga 2x bijna dood – The [sic] Avonden)
Ik heb er geen goed gevoel over Ik heb er geen goed gevoel over Maar voor een gevoel dat niet goed zou moeten voelen Voelt het nogal goed
(The Avonden [sic] – Je bent maar één keer 17)
Ik staar naar de mensen op de tribune. Applaus, jawel. Voor mij nog wel, dat ook nog eens een keer. Zelfs voordat ik ook maar één woord heb uitgesproken. Even sluit ik mijn ogen om dat ene plekje diep in mijzelf te vinden, dat plekje waar alles rustig en stil is. Waar het altijd donker is.
Ik zuig de lucht tussen mijn tanden door naar binnen en open mijn ogen weer.… Lees gerust door
Woorden, maar niet de mijne. Nummers die de achtergrond muziek vormden terwijl de wereld om mij heen samen met mij veranderde. Geen eindejaarslijstje, niet per se recent. Wel de soundtrack die op één of andere manier wist te vangen wat ik voelde.
And if I’m ever near the corner he lived on I always think about the day I met Anton His old victorian was black as Bondo They tore it down, now it’s shiny new condos
Some people hold onto their misery A token of their lives Painted faces, warlike, they march on Feel the end near, blinding and screaming For blood they’d do anything ~
If I’d ever seen your face before, I know I would remember The future still remains unknown, what we are shown And how do you know what’s real With that dark veil over your eyes?… Lees gerust door
Geen woorden, maar beelden. Beelden die een narratief vormen zonder specifieke details prijs te geven. Het zijn niet per definitie de mooiste of de beste foto’s van afgelopen jaar, maar het zijn mijn foto’s, foto’s die op hun eigen manier een deel van mijn verhaal weten te vertellen.
Er is een plekje in mijn woonplaats waar iedereen hier wel eens van gehoord heeft, maar weinigen weten waar het is. Ik wel. Het is in het bos op een meter of 20 van de weg. Als je achterom kijkt zie je “Villa Medan”, het huis waar het kwaad in de vorm van de Sicherheitsdienst neergestreken was.
Alles wat rest is een kruis met een steen waarop een korte zin en een naam vermeld staan : “Hier viel voor Koning en Vaderland op 25 April 1945 Ernst van Kempen” . Een meter of twintig verder vind je sinds een paar jaar nog een steen met een naam, leeftijd en sterfdatum: “Aaron Loterijman – 53 jaar – 27 April 1945”.… Lees gerust door
Heb spijt van de dingen die je gedaan hebt, niet van de dingen die je niet hebt gedaan. Toon compassie voor dieren in nood. Als angst op de deur klopt springt de liefde uit het raam – volg haar. Vergeet nooit waar je vandaan komt en wie je op je levenspad geholpen hebben. Vergeef maar vergeet nooit. Leer van je fouten. Koester de momenten met je ouders voordat het te laat is. Heb onvoorwaardelijk lief. Schaam je niet voor je fouten maar doe je best om ze te herstellen. Laat geen gerafelde uiteindes van draadjes die samen het weefsel van je leven vormden achter .… Lees gerust door
Het voelde goed om eindelijk eens zonder enig voorbehoud met haar te durven en vooral te kunnen praten. Al sinds de eerste keer dat ik de puntkomma onder de bijna onzichtbare littekens gezien had voelde ik een connectie. Een connectie die mensen die aan de rand van de afgrond gestaan hebben onlosmakelijk met elkaar verbind, omdat ze een gedeelde ervaring hebben die buitenstaanders nooit zullen begrijpen om de doodeenvoudige reden dat het buiten hun referentiekader valt.
Dus spraken we over die afgrond. Urenlang. Over hoe die afgrond -als je er maar lang genoeg in staat te staren- inderdaad terugkijkt naar en in jou zoals Nietzsche zo eloquent weet te formuleren in “Voorbij goed en kwaad“.… Lees gerust door
Ik mis je, ook al weet ik niet eens zeker of je wel bestaat. Je hebt wel bestaan ( al was het misschien alleen maar in mijn hoofd) zoveel is zeker: ik ben je immers al zeker twee keer -met een beetje goede wil drie keer- tegengekomen tijdens de lange wandeling op mijn levenspad. Dat is misschien al meer dan veel andere mensen kunnen zeggen afgaande van wat ik om mij heen zie en heb zien gebeuren.
Je bent de Animus naast mijn Anima, mijn tegenpool en misschien wel het missende stukje van mijn eeuwig groeiende en veranderende puzzel. De puzzel die ik steeds scherper zie naar mate mijn ogen zachter worden maar waarvan de randen blijven vervagen en vervormen, grillig groeiend als onkruid naast een snelweg.… Lees gerust door
Eigenlijk ben ik ontroostbaar, maar door op papier naar mezelf te knipogen bestrijd ik de kortademigheid van de ziel en het gevoel langzaam te stikken.
Theo van Gogh, Wassenaerse brieven
De trein doorklieft in betrekkelijke stilte de mistflarden voor ons terwijl aan de andere kant van het raam waar mijn hoofd tegenaan rust de buitenwereld langzaam maar onverbiddelijk ontwaakt. Ik staar in de verte, meer gefocussed op de mist dan op het donkere landschap dat zwijgend aan mij voorbijtrekt hoewel de verlichting van een sporadische lantaarnpaal in de verte soms een welkome herinnering vormt aan wat je met een beetje goede wil de menselijke beschaving zou kunnen noemen – en aan die goede wil ontbreekt het mij niet meer.… Lees gerust door
Je lacht Op een koude ochtend in September Terwijl de zon beloftevol trilt Boven een verlaten snelweg Ergens in een land Waar niemand ons verstaat
Ik zie Heupen in een zomerjurk Dansend op het ritme van een bries Stenen treden als een stille getuige Dat alles eeuwig is Maar dat de details langzaam eroderen
Een frons Als de eerste heraut Van het naderende onheil De oorverdovende stilte slaat ongenadig toe Tijd en afstand blijken relatief In het licht van een zwarte zon
Ik herinner Mij je lach, soms die heupen in een zomerjurk In een land waar niemand ons begreep Nu rest slechts de glimlach om wat was Niet meer het verdriet Om wat had kunnen zijn.
..en wat ik zag zal je verbazen! Therapeuten van over de hele wereld proberen achter zijn geheim te komen maar als je hier de white paper download kan je meteen zelf aan de slag!!!
Do not try this at home. Do not try this at all, zelfs. En lees vooral “Over dit blog en de auteur” nog even als je dat nog niet gelezen mocht hebben.
Ogen dicht. Geest open.
De woorden stromen als de druppels van een rivier door mijn hoofd, ik probeer ze te grijpen maar besef al snel dat het volledig tevergeefs is. Ik bevind mij op een plek waar woorden tekortschieten, waar ze in het spotlicht verschrompelen tot een armzalig surrogaat van de werkelijkheid die ze pogen te omschrijven.… Lees gerust door
De klanken die uit de diepte naar boven zweven komen mij bekend voor en ik stop om te luisteren, het duurt even eer ik één van de favoriete liedjes van mijn moeder zaliger herken. Een liedje dat ze vroeger altijd voor mij zong als het voorbij kwam,
Take a look at you and me, Are we too blind to see, Do we simply turn our heads And look the other way
Klinkt het met een licht Duitse tongval. Ik sluit mijn ogen om even weg te zinken in het moment. Dat ene, magische moment waarop ik het licht van de langzaam stervende zon mijn rug voel verwarmen terwijl een lichte bries mij zachtjes kust met een vage belofte van verkoeling en ik weer even mijn bij mijn moeder kan zijn.… Lees gerust door
De stilte die nu al eindeloos lijkt te duren voelt volstrekt niet storend of ongemakkelijk aan maar is slechts aanwezig. We staren zwijgend naar de ondergaande zon terwijl de vloedlijn steels dichterbij kruipt totdat ze onze tenen begint te kietelen.
Ik werp een terloopse blik naast mij en wordt voor de zoveelste keer getroffen door haar schoonheid. Onze blikken kruisen elkaar en ze werpt mij een glimlach toe waarvan ik mij beurtelings voel smelten en blozen als ware ik een klein schooljongetje. Ze laat zich lachend achterover vallen in het nog warme zand en kan ik niets anders doen dan mij naar haar toe draaien en mijn hoofd tussen haar prachtige borsten te laten landen.… Lees gerust door
Er was weer even Een moment van zwakte en twijfel Een gemis
Ik mis het om bij iemand te horen Iemand te zijn om wie ze gaf Om samen te zwijgen
De pijn is inmiddels wel verdwenen Woede nam haar met zich mee Leegte bleef om mij gezelschap te houden
Ergens in de nacht Ben ik gaan lopen door de mist Verdwaalde en kwam niet meer thuis Mijn tred twijfelde en opeens Had ik er opeens alles voor over Om nog voor één keer
Met haar te kunnen praten Over alles of misschien ook wel gewoon over Helemaal niets.
Mensen die geen masker op doen in de supermarkt “omdat ze het het dan maar verplicht moeten stellen¨. Ingehaald worden op de snelweg door iemand die dan voor je invoegt om vervolgens langzamer te gaan rijden dan jij reed waardoor je moet afremmen of inhalen.
Vrouwen die je matchen op Tinder om vervolgens niets te zeggen ondanks de “wie matched begint het gesprek!” in hun profieltekst. Honden die enthousiast recht op je afrennen om op het laatste moment af te buigen en je voorbij te rennen.
Regenbuien die stoppen op het moment dat je je eindelijk in je regenjas hebt weten te wurmen.… Lees gerust door
Ondertitel: waarin de auteur alinea’s lang door ratelt over een album van zijn favoriete band
Adam Jones in de Ziggodome, Juni 2019
Het is inmiddels al weer een jaar geleden dat Tool uit kwam met “Fear Inoculum”, het vijfde studioalbum in 27 jaar tijd. Dat wil zeggen dat ik 18 jaar oud was toen Undertow uitkwam, het album waardoor mijn liefde voor deze band aangewakkerd werd. Iets waar ik in deel II van deze postings vast nog op terug ga komen.
Fear Inoculum valt -mijns inziens- uiteen in drie gelijke delen van 2 nummers ieder die thematisch bij elkaar lijken te horen, iets dat de band in het verleden vaker gedaan heeft (zie bv Parabol/Parabola, Lost Keys/Rosetta Stoned en Intension/Right in two).… Lees gerust door
Vermoeid staar ik naar het pannetje water dat op mijn gasbrander staat op te warmen. Campinglife. Ik heb koffie nodig. Heel erg. Een klim van 400 + meter bleek haalbaar maar een uitputtingsslag. Wie zou er ooit gedacht hebben dat bergwandelen toch eigenlijk best zwaar kan zijn?
Er beginnen zich langzaam maar zeker bubbeltjes te vormen op de bodem van het pannetje en ik sprokkel al even wat koffie en een paar suikerklontjes bij elkaar. Nog even. Mijn mijmeringen worden onderbroken door het geluid van hoefgetrappel in de verte. Hoefgetrappel?
Ik kijk omhoog en zie een sprietig meisje van een jaar of zeven over het pad mijn richting uit lopen, haar lange bruine haren in een vlecht.… Lees gerust door
Uren lang verveeld in een bus met slecht werkende airco hangen. Nerveuze leraren die de kudde tevergeefs in bedwang proberen te houden. Een steelse blik op een saai programma, gevolgd door een besluit.
Zwart rijden met de metro. Wandelend langs de Arc de Triomph, Een wierrookstaafje en een steen op het graf van een te jong overleden held. Lachen om straatverkopers die hard wegrenden zodra er een politieagent om de hoek kwam.
Zwoegend de 700 treden van de Eiffeltoren beklimmen, en dan pas de lift vinden. Nog even naar de oude grijze dame na het zoveelste metro avontuur van die dag.… Lees gerust door
Omdat ik ook wel eens buitenkom maak ik meer foto’s dan ooit tevoren, en het is zonde om ze allemaal in mijn archief te laten zitten. Een aantal kan je ook terugvinden op mijn Instagram. Voel je vrij om ze te gebruiken voor je eigen doeleinden als je zou willen, eventueel kan je de originelen bij mij opvragen door mij te contacten via Instagram of mijn mailadres dat je kan vinden op de “Over dit blog en de auteur” pagina in de zijbalk rechts. Klik voor groot!
In a barrel just above the ground there lived a human (Etternach, Luxemburg)
De slang nu was de listigste onder alle dieren van het veld..
Zodra ik de bocht om kom herken ik de smalle rotsspleet meteen, gooi in een soepele beweging mijn rugzak van mijn rug en grijp naar mijn hoofdlamp. Vorig jaar ging het op dit stuk fysiek al niet al te goed meer maar ik voel mij nog verbazingwekkend fit – zeker als ik naar het groepje wandelaars kijk dat naast de nauwe doorgang met rode hoofden staat uit te puffen. Met mijn rugzak achter mij aan slepend wurm ik mijzelf de doorgang in, knip mijn lamp aan en zie na de haakse bocht in de verte al meteen het uitsteeksel dat mij een jaar eerder letterlijk kopzorgen had bezorgd.… Lees gerust door
Omdat ik tegenwoordig ook wel eens buitenkom maak ik meer foto’s dan ooit tevoren, en het is zonde om ze allemaal in mijn archief te laten zitten. Een aantal kan je ook terugvinden op mijn Instagram. Voel je vrij om ze te gebruiken voor je eigen doeleinden als je zou willen, eventueel kan je de originelen bij mij opvragen door mij te contacten via Instagram of mijn mailadres dat je kan vinden op de “Over dit blog en de auteur” pagina in de zijbalk rechts. Klik voor groot!
Fallout – Amerongen (Utrechtse heuvelrug)
Dating in tijden van social distancing – Elst (Utrechtse heuvelrug)
Nee boze, blanke man – niemand verwacht van jou dat je persoonlijk je excuses aan gaat bieden voor het leed, de onderdrukking en de uitbuiting die je voorouders honderden jaren geleden hebben laten neerdalen over wat zij toen als een inferieure groep mensen zagen. De protesten die in de afgelopen weken als een lopen vuurtje (of een wereldwijde pandemie zoals je wil..) de wereld rondgingen gaan over het systematisch en structureel onderdrukken van mensen op basis van hun etniciteit in het hier en nu.
Respectvol luisteren, en de dialoog aangaan op basis van een onvoorwaardelijke gelijkheid – is dat nog steeds te veel gevraagd in 2020?… Lees gerust door
Omdat ik tegenwoordig wel eens buitenkom (zie de vorige post) maak ik meer foto’s dan ooit tevoren, en het is zonde om ze allemaal in mijn archief te laten zitten. Een aantal kan je ook terugvinden op mijn Instagram. Voel je vrij om ze te gebruiken voor je eigen doeleinden als je zou willen, eventueel kan je de originelen bij mij opvragen door mij te contacten via Instagram of mijn mailadres dat je kan vinden op de “Over dit blog en de auteur” pagina in de zijbalk rechts.
Mijn eerste overzicht is dat van mijn hikes in Mei:
Schotse hooglander, Posbank (Veluwe)
Boom die zich niet gewonnen wil geven, Posbank (Veluwe)
