Ooit, inmiddels 8 jaar geleden ben ik dit blog begonnen als een experiment. Schrijven doe ik al mijn hele leven, en ik wilde graag een soortement van online verzameling aanleggen van mijn schrijfsels. De toon werd eigenlijk al vanaf de allereerste post gezet, dit blog bleek de perfecte plaats om het gevecht met mijn innerlijke demonen en plein public uit te vechten. Veruit de meeste van die gevechten heb ik denk ik uiteindelijk wel gewonnen, sommige waren een gelijkspel en een enkel gevecht heb ik verloren – en dat is geen schande. Toch, enige tijd geleden – om precies te zijn rondom mijn eerste Thailand blogs – begon ik een innerlijke weerstand te voelen die ik nog nooit eerder bij mijzelf bemerkt had. Ik weet nog goed dat ik jaaaaaaaaaaren geleden met mijn toenmalige beste vriendin een ontzettend diep en intens gesprek voerde over het schrijven, en over mijn probleem dat ik alleen echt goed schrijf als ik emotioneel volledig kapot ben. Er was een specifieke serie postings die ik aan het schrijven was op dat moment waarbij de laatste post maar niet kwam, iedere keer als ik begon … kwam er niets. In dat gesprek kwam ik tot het verhelderende inzicht dat mijn hele ‘ gekwelde kunstenaarsact’ meer tegen mij werkte dan dat er iets moois uit leek te ontstaan. Ginnegappend noemde ik dat indertijd het Kurt Cobain syndroom, met de kanttekening dat ik daadwerkelijk ‘ don’ t have a gun ‘. Ik realiseerde mij plots dat het voor mij als mens en schrijver echt totaal contraproductief is om mijzelf naar een donkere emotionele plek te moeten brengen om te kunnen schrijven. Het levert alleen maar een enorme berg en zwaar emotionele bagger op – en ik ga eerlijk zijn : een deel van die bagger is echt fucking goed geworden! – en heeft er voor gezorgd dat ik een innerlijke weerstand ben gaan opbouwen tegen het schrijven an sich. Los daarvan : je bent een schrijver van niks als je alleen kan schrijven als je er helemaal doorheen zit. Zoals hieronder te lezen valt heb ik helaas nooit een weg hier omheen gevonden. Mijn reisverhalen vormen achteraf bezien een kroniek van mijn pogingen om een echt, oprecht verdriet te vertalen in een serie verhalen die misschien dan wel treurig van aard zijn maar alsnog gericht zijn op de toekomst, het licht aan het einde van de tunnel, de opkomende zon na een lange winternacht. Met wisselend succes. En nu? Nu heb ik de langste writersblock ooit. Genoeg ellende in de afgelopen jaren (zie mijn laatste twee postings 😛 ) maar .. er komt niets. Maar nu is opeens alles anders. Ik sta aan de vooravond van een reis die iedere volwassene in zijn of haar leven een of twee keer zal moeten doormaken. Ik ben kapot, kapot van verdriet , kapot van de lange weg die ik voor mij zie. Kapot van het naderende afscheid dat met de snelheid van het licht op mij afkomt. Radeloos, wanhopig, stuurloos. En plots is zij daar weer : mijn Muze, de helleveeg die aan haar ketenen rammelt in een poging om los te breken. En ik denk dat ik haar laat gaan, ik wil haar grenzeloze inspiratie weer door mijn aderen voelen razen, ik wil weer met mijn ogen wijd opengesperd over de donkere rand van de afgrond heen springen in het onbekende en kijken wat het oplevert. Zien dat de woorden weer rechtstreeks op mijn scherm terechtkomen zonder dat ” ik ” daar ogenschijnlijk ook maar enige invloed op kan uitoefenen. Het is nooit mijn bedoeling geweest om van dit blog een klaagbaak te maken, en ik hoop dat het dat in de ogen van een toevallige lezer ook niet is. Het is eerder een weergave van mijn innerlijke Odyssey en Ilias, maar wees gewaarschuwd : Ik vrees dat ik nu pas echt de inktzwarte nacht induikel. En ik kan alleen maar hopen dat ik mijn innerlijke dramaqueen ver genoeg heb weten te temmen zodat zij mij niet meer dwars gaat zitten. To be continued…
Ticking away the moments that make up a dull day
You fritter and waste the hours in an offhand way.
Kicking around on a piece of ground in your home town
Waiting for someone or something to show you the way.
Tired of lying in the sunshine staying home to watch the rain.
You are young and life is long and there is time to kill today.
And then one day you find ten years have got behind you.
No one told you when to run, you missed the starting gun.
So you run and you run to catch up with the sun but it’s sinking
Racing around to come up behind you again.
The sun is the same in a relative way but you’re older,
Shorter of breath and one day closer to death.
Every year is getting shorter never seem to find the time.
Plans that either come to naught or half a page of scribbled lines
Hanging on in quiet desperation is the English way
The time is gone,
the song is over,
Thought I’d something more to say.
~Time , Pink Floyd ( Dark side of the Moon )