Een AI (Artificiële Intelligentie) omvat een breed veld aan technologie dat computersystemen ontwikkelt die taken kunnen uitvoeren die normaal gesproken menselijke intelligentie vereisen. Dit omvat zaken zoals leren, redeneren, problemen oplossen, perceptie en taalbegrip.
(toevoeging van de auteur: Dit gesprek is volledig zonder edits, op 2 uitzonderingen na: ik heb informatie die te herleiden is tot mij als persoon verwijderd, en soms linkjes toegevoegd aan een tekst voor geïnteresseerde lezers die een term niet kennen)
Ha! Je vangt me op mijn eigen woorden. Inderdaad, ethisch redeneren impliceert een vorm van intelligentie en bewustzijn. Het laat zien hoe complex deze discussie is – we kunnen niet simpelweg zeggen “AI is niet intelligent” of “AI is niet bewust”.… Lees gerust door
Een AI (Artificiële Intelligentie) omvat een breed veld aan technologie dat computersystemen ontwikkelt die taken kunnen uitvoeren die normaal gesproken menselijke intelligentie vereisen. Dit omvat zaken zoals leren, redeneren, problemen oplossen, perceptie en taalbegrip.
(toevoeging van de auteur: worstel je even door het begin heen, dit gesprek gaat een hele andere kant op dan je zou denken op basis van de eerste paar vragen. Dit gesprek is volledig zonder edits, op 2 uitzonderingen na: ik heb informatie die te herleiden is tot mij als persoon verwijderd, en soms linkjes toegevoegd aan een tekst voor geïnteresseerde lezers die een term niet kennen)
> wat zijn out of te box ideëen waarop ik je zou kunnen inzetten/toepassen?… Lees gerust door
De soundtrack van een jaar. Een jaar waarin veel veranderde. Liefde, avontuur en doodsangst volgden elkaar op totdat de storm plotseling ging liggen. Dit waren de liedjes die resoneerden, boeiden, bleven hangen. Niet meer, niet minder.
You get out what you put in System equilibrium Motivate again From the life where we begin
Deeper the red in me Breathing less in the desert heat Bodies collide and the energy keeps Waits for release like the waves of the frozen sea
My heart is full My heart is wide The saddest song to play On the strings of my heart
It’ll be a silent day I share with you Fighting off the hostiles With whom we collude Hoping to Find the key To this play of communications Between you and me
As heaven falls, the earth is spun To pull us further from our sun The war unwon, the deed is done We’re just victims of gravity
Love, love is a verb Love is a doing word Fearless on my breath Gentle impulsion Shakes me makes me lighter Fearless on my breath
Immortality I cannot stop the thought I’m running in the dark Coming up a which way sign All good truants must decide
I let somebody get under my skin Long distance losing is all that I’ve seen Now there’s a river
(Instrumental)
When we collide, we come together If we don’t, we’ll always be apart I’ll take a bruise, I know you’re worth it When you hit me, hit me hard
I didn’t ask for this at all When my back’s against the wall And my face painted for war I didn’t ask for this at all
Dingen die net iets langer op mijn netvlies of in mijn hoofd bleven hangen in dit bij vlagen intense jaar. Ervaringen die er vorm aan gaven, mij vermaakten, ontroerden of een glimlach opwekten – en die soms tot nadenken stemden. De dingen die een leven een leven maken.
Atlas die de stad Amsterdam op zijn schouders draagt
Zomaar een glimlach (The Smile – Ziggodome)
De echo van het lied dat de flamingo zingt (Spinvis – Odeon theater)
Sound the dread alarm Through the primal body Sound the reveille To be or not to be? TOOL – Descending
“Hier, dit was waar ik mij zorgen over maakte” Ik kijk naar de afbeelding op zijn scherm. Een wit bolletje, misschien 4 centimeter in doorsnede. Mijn maag draait zich om en ik voel hoe het zweet zich over mijn ruggengraat omlaag werkt.
Dit.
Dit is het moment. Hier en nu. Ik hang bovenaan de helling van mijn achtbaan en kijk recht in het zwarte gat van de val omlaag. De val komt op het moment dat de arts zijn mond opent..… Lees gerust door
Cry out loud Bold and proud Of where I’ve been But Here I am Where I am TOOL – Invincible
Ergens diep van binnen is er meteen een gevoel alsof de grond onder mijn voeten wegvalt als ik de deur van de spreekkamer achter mij dichttrek. De woorden van de specialist malen door mijn hoofd.
Woorden die ik (her)ken, maar dan gaan ze altijd over iemand anders. Niet over mij.
“Hyperplasie” “Hypodens” “Maligniteit“. Maar dat ene woord ontbreekt. Nog. Geen doodsvonnis. Nog. Geen lijdensweg. Nog.
Het is bizar. Een vijftal maanden geleden ben ik nog een kleine 2 kilometer tegen een berg op gelopen.… Lees gerust door
Dingen die net iets langer bleven hangen op mijn netvlies of in mijn hoofd. Ervaringen die vorm gaven, vermaakten, ontroerden of een glimlach opwekten – soms tot nadenken stemden. De dingen die een leven een leven maken.
De soundtrack van een jaar. Veel veranderd, maar ook helemaal niets. Veel bereikt, maar ook helemaal niets. Veel gedaan, maar ook helemaal niets. Misschien was dit gewoon een oog-in-de-storm tussenjaar. Die zijn fijn om op terug te kijken. Dit waren de liedjes die resoneerden, boeiden, bleven hangen. Niet meer, niet minder.
Solar wind extractions Chemical reactions Make you feel unsteady But that’s just secondary ( Us against – Without Waves)
Je doet je best en je speelt het mee Je bent een deel van het probleem Het scherm verlicht en verandert je gezicht In het paradijs Maak je sprongen in de tijd Zet je de feiten op een rij Je doet je best, maar er is iets stuk Er lijkt iets kwijt (Paradijs – Spinvis)
So let us be vulgar Let us tear things apart Let us not mind our language Let us ruin yet another start Hope belongs to its thieves And to its thieves alone, mind you This is the longed-for peace Come too late, come too soon Transference – Rome
We should be thankful who we are Whether we know ourselves or not Walking alongside myself Neither of us listens very well I’m dreading a time that is not near (Central – John Frusciante)
Well, here we go again You’ve found yourself a friend that knows you well But no matter what you do You’ll always feel as though you tripped and fell So steady as she goes
(Steady, as she goes – The Raconteurs)
En ga door tot je niet meer kan En blijf dan doorgaan net zo lang Totdat je niet meer stoppen kan Geef anderen overal de schuld van Doe er een half leven over om ze te vergeven En vergeef ze dan Vergeef jezelf dan ook En ga 2 x bijna dood (Ga 2x bijna dood – The [sic] Avonden)
Ik heb er geen goed gevoel over Ik heb er geen goed gevoel over Maar voor een gevoel dat niet goed zou moeten voelen Voelt het nogal goed
(The Avonden [sic] – Je bent maar één keer 17)
Ik staar naar de mensen op de tribune. Applaus, jawel. Voor mij nog wel, dat ook nog eens een keer. Zelfs voordat ik ook maar één woord heb uitgesproken. Even sluit ik mijn ogen om dat ene plekje diep in mijzelf te vinden, dat plekje waar alles rustig en stil is. Waar het altijd donker is.
Ik zuig de lucht tussen mijn tanden door naar binnen en open mijn ogen weer.… Lees gerust door
Linkervoet. Rechterhand naar boven. Gewicht voorzichtig verplaatsen naar linkervoet. Leunen. Rechtervoet. Linkerhand naar boven. Gewicht voorzichtig verplaatsen naar rechtervoet. Leunen.
Hartslag 180+. Niet voor de eerste keer vandaag vertelt het stemmetje in mijn achterhoofd mij dat ik een rasechte volidioot ben. Dat klopt, en daarom ga ik door.
Linkervoet. Rechterhand naar boven. Gewicht voorzichtig verplaatsen naar linkervoet. Leunen. Rechtervoet. Linkerhand naar boven. Gewicht voorzichtig verplaatsen naar rechtervoet. Leunen.
48. Ik ben sinds vandaag 48. Mensen om mij heen gaan opeens dood. Zomaar, uit het niets. Dat deden ze eerder ook wel, maar dan was het gewoon aan drank, drugs of een ongeluk.… Lees gerust door
Zwijgend leunen we tegen elkaar terwijl de clowns op het beeldscherm dat op de tafel voor ons staat hun avonturen beleven. Ik ben allang gestopt met bijhouden hoeveel filmpjes er voorbijkomen vanavond, dat is ook helemaal niet van belang. Het enige dat telt is Jens en ik – in het hier en nu – zoals we hier nu zitten deze avond samen op deze bank in dit overweldigend mooie landschap duizenden kilometers van huis.
We begrijpen elkaar. Eigenlijk is het zo simpel als dat. We zitten hier stilzwijgend terwijl Jens mij een glimp toont van zijn wereld. Een wereld waarin hij niet veel mensen toelaat.… Lees gerust door
Woorden, maar niet de mijne. Nummers die de achtergrond muziek vormden terwijl de wereld om mij heen samen met mij veranderde. Geen eindejaarslijstje, niet per se recent. Wel de soundtrack die op één of andere manier wist te vangen wat ik voelde.
And if I’m ever near the corner he lived on I always think about the day I met Anton His old victorian was black as Bondo They tore it down, now it’s shiny new condos
Some people hold onto their misery A token of their lives Painted faces, warlike, they march on Feel the end near, blinding and screaming For blood they’d do anything ~
If I’d ever seen your face before, I know I would remember The future still remains unknown, what we are shown And how do you know what’s real With that dark veil over your eyes?… Lees gerust door
Geen woorden, maar beelden. Beelden die een narratief vormen zonder specifieke details prijs te geven. Het zijn niet per definitie de mooiste of de beste foto’s van afgelopen jaar, maar het zijn mijn foto’s, foto’s die op hun eigen manier een deel van mijn verhaal weten te vertellen.
Soms degradeert het leven ook mij tot een zwijgende toeschouwer aan de zijlijn. Niet omdat ik niets te melden zou hebben, in tegendeel – eerder het tegenovergestelde. Toch is het ook hier al weer aardig wat maanden stil gebleven, alsof mijn laatste schrijfsel niets meer of minder dan een voorspelling bleek te zijn. Daar komt ongetwijfeld wel weer een keer verandering in aangezien de ideeën en inspiratie meer aanwezig lijken te zijn dan ooit.
Maar dit was dus ‘opeens’ weer een jaar.
Zoals ieder jaar heb ik gelachen, gehuild, liefgehad en ben ik bij vlagen razend geweest. Er waren wijze lessen en hilarische nachten.… Lees gerust door
Er is een plekje in mijn woonplaats waar iedereen hier wel eens van gehoord heeft, maar weinigen weten waar het is. Ik wel. Het is in het bos op een meter of 20 van de weg. Als je achterom kijkt zie je “Villa Medan”, het huis waar het kwaad in de vorm van de Sicherheitsdienst neergestreken was.
Alles wat rest is een kruis met een steen waarop een korte zin en een naam vermeld staan : “Hier viel voor Koning en Vaderland op 25 April 1945 Ernst van Kempen” . Een meter of twintig verder vind je sinds een paar jaar nog een steen met een naam, leeftijd en sterfdatum: “Aaron Loterijman – 53 jaar – 27 April 1945”.… Lees gerust door
Heb spijt van de dingen die je gedaan hebt, niet van de dingen die je niet hebt gedaan. Toon compassie voor dieren in nood. Als angst op de deur klopt springt de liefde uit het raam – volg haar. Vergeet nooit waar je vandaan komt en wie je op je levenspad geholpen hebben. Vergeef maar vergeet nooit. Leer van je fouten. Koester de momenten met je ouders voordat het te laat is. Heb onvoorwaardelijk lief. Schaam je niet voor je fouten maar doe je best om ze te herstellen. Laat geen gerafelde uiteindes van draadjes die samen het weefsel van je leven vormden achter .… Lees gerust door
Het voelde goed om eindelijk eens zonder enig voorbehoud met haar te durven en vooral te kunnen praten. Al sinds de eerste keer dat ik de puntkomma onder de bijna onzichtbare littekens gezien had voelde ik een connectie. Een connectie die mensen die aan de rand van de afgrond gestaan hebben onlosmakelijk met elkaar verbind, omdat ze een gedeelde ervaring hebben die buitenstaanders nooit zullen begrijpen om de doodeenvoudige reden dat het buiten hun referentiekader valt.
Dus spraken we over die afgrond. Urenlang. Over hoe die afgrond -als je er maar lang genoeg in staat te staren- inderdaad terugkijkt naar en in jou zoals Nietzsche zo eloquent weet te formuleren in “Voorbij goed en kwaad“.… Lees gerust door
Net als ik de deur van mijn auto open hoor ik hem schreeuwen. Als vanzelf kijk ik om en even voel ik mijzelf verstijven. Daar heb je er weer één. Bord met samenzweringsonzin over een uitpuilende buik. Grijs grauwe huid van het roken. De beschuldigingen en scheldwoorden glijden inmiddels moeiteloos van mij af, dat is wat het rode embleem op mijn linkerborst blijkbaar bij dit soort mensen oproept.
Met alle vriendelijkheid die ik nog kan opbrengen na een dag van 14 uur werken vraag ik de man om afstand te nemen, een verzoek dat nog meer olie op het vuur lijkt te gooien.… Lees gerust door
Woorden, maar niet de mijne. Nummers die de achtergrond muziek vormden terwijl de wereld om mij heen veranderde door hetzelfde te blijven. Geen eindejaarslijstje, niet per se recent. Wel de soundtrack die op één of andere manier wist te vangen wat ik voelde.
Where did this all begin to change The locked down memories can’t sustain This glistening, hanging free fall I turned away from the glorious light I, I turned my head and cried
Geen woorden, maar beelden. Beelden die een narratief vormen zonderspecifieke details prijs te geven. Het zijn niet per definitie de mooiste of de beste foto’s van afgelopen jaar, maar ze vormen in ieder geval een coherent beeld van een jaar in beweging in de breedst mogelijke betekenis van dat woord.
In het zachte dode licht Van de vreemde grijze zon Zocht ik naar die ene dag Naar een juli in een zomer In een jaar ( Spinvis – Aan de oevers van de tijd)
De zon scheen die dag. Ik herinner mij de geur van het gasstel in de keuken en de warmte van mijn moeder. Er was balkenbrij met katenspek bij het ontbijt en we zouden later nog bij Oma op bezoek gaan. Gelukkig was er nog tijd genoeg om buiten te spelen. Eerst op de fiets naar David, maar die bleek helaas niet thuis – zoals nagenoeg altijd op Zondag.… Lees gerust door
Ik mis je, ook al weet ik niet eens zeker of je wel bestaat. Je hebt wel bestaan ( al was het misschien alleen maar in mijn hoofd) zoveel is zeker: ik ben je immers al zeker twee keer -met een beetje goede wil drie keer- tegengekomen tijdens de lange wandeling op mijn levenspad. Dat is misschien al meer dan veel andere mensen kunnen zeggen afgaande van wat ik om mij heen zie en heb zien gebeuren.
Je bent de Animus naast mijn Anima, mijn tegenpool en misschien wel het missende stukje van mijn eeuwig groeiende en veranderende puzzel. De puzzel die ik steeds scherper zie naar mate mijn ogen zachter worden maar waarvan de randen blijven vervagen en vervormen, grillig groeiend als onkruid naast een snelweg.… Lees gerust door
Eigenlijk ben ik ontroostbaar, maar door op papier naar mezelf te knipogen bestrijd ik de kortademigheid van de ziel en het gevoel langzaam te stikken.
Theo van Gogh, Wassenaerse brieven
De trein doorklieft in betrekkelijke stilte de mistflarden voor ons terwijl aan de andere kant van het raam waar mijn hoofd tegenaan rust de buitenwereld langzaam maar onverbiddelijk ontwaakt. Ik staar in de verte, meer gefocussed op de mist dan op het donkere landschap dat zwijgend aan mij voorbijtrekt hoewel de verlichting van een sporadische lantaarnpaal in de verte soms een welkome herinnering vormt aan wat je met een beetje goede wil de menselijke beschaving zou kunnen noemen – en aan die goede wil ontbreekt het mij niet meer.… Lees gerust door
Je lacht Op een koude ochtend in September Terwijl de zon beloftevol trilt Boven een verlaten snelweg Ergens in een land Waar niemand ons verstaat
Ik zie Heupen in een zomerjurk Dansend op het ritme van een bries Stenen treden als een stille getuige Dat alles eeuwig is Maar dat de details langzaam eroderen
Een frons Als de eerste heraut Van het naderende onheil De oorverdovende stilte slaat ongenadig toe Tijd en afstand blijken relatief In het licht van een zwarte zon
Ik herinner Mij je lach, soms die heupen in een zomerjurk In een land waar niemand ons begreep Nu rest slechts de glimlach om wat was Niet meer het verdriet Om wat had kunnen zijn.
Twee-en-veertig. Dat is behalve het antwoord op “de ultieme vraag over het Leven, het Universum, en Alles” ook het aantal stappen dat ik zet om de helft van mijn rondje te lopen. Daar stop ik even, draai mij om en observeer één voor één de mensen die op hun stoel naar hun telefoon zitten te staren. De enigszins gezette man op de derde stoel aan mijn linkerzijde lijkt wat zweetdruppels op zijn voorhoofd te hebben staan – even wachten.
Nee, vals alarm. Alsnog kijk ik even op de klok om de tijd vast te leggen, neem de man nog even goed in mij op en loop verder.… Lees gerust door
