Ik werd vanmorgen wakker met een vage brandlucht in mijn neusgaten. Dit gegeven was voor mij meer dan genoeg reden om zsm in mijn kleding te schieten, mijn tent open te ritsen en mijn schoenen te grijpen (waarna ik ze even ondersteboven hield om te kijken of er niets engs in gekropen was vannacht 😉 )
Een korte inspectie van de omgeving leerde mij
dat de brandlucht afkomstig was uit de richting van de oude vuurplaats,
precies aan de overkant van het veld waar ik kampeer. Omdat ik toch even
met eigen ogen gezien wilde hebben dat het vuur onder controle was
liep/strompelde ik nog half slapend (het was een uur of half zes ‘s
ochtends) over de graan stoppels die kleddernat waren van de dauw,
terwijl de rook als een baken boven het vuur leek te wenken.
Er zat
een vrouw van een jaar of zestig afwezig in het vuur te staren, mijn
komst werd niet opgemerkt. Ik groette haar met een zachte ‘Hej da’ in
mijn beste Zweeds (en dat is niet zo heel erg goed) in de hoop dat ik
haar niet zou laten schrikken, en haar fel lichtblauwe ogen keken mij
opeens strak aan. Ik voelde een lichte huivering door mijn ruggegraat
heentrekken, en voor een kort moment leek het alsof ze tot in de diepste
uithoeken van mijn in mijn ziel kon kijken. Snel schudde ik het gevoel
weer van mij af, blijkbaar was ik toch nog niet helemaal wakker geworden
tijdens mijn korte wandeling.
Ze gaf in bijna accentloos Engels
antwoord en nodigde mij met een handgebaar uit om plaats te nemen in de
kuil van de vuurhaard. Ik deed mijn schoenen uit en nam plaats op de
steen aan haar rechterhand, en opeens zag ik dat er 5 zit stenen in een
cirkel om het vuur stonden..5 stenen, met lijnen van as die een pentagram vormden.
Ik nam de tijd om dit even tot mij door te laten dringen. Damn. Deze vrouw was waarschijnlijk een aanhangster van de Oude Religie , en ik had haar misschien wel gestoord bij een ritueel.
even voor de duidelijkheid : ik ben een sceptische zwever. open maar kritisch..
Zonder zich verder voor te stellen of naar mijn naam te vragen begon ze mij met een zachte -maar heldere- stem vragen te stellen ,onder andere waar ik vandaan kwam en wat ik hier in de buurt deed. Ik besloot open kaart met haar te spelen, en vertelde haar dat ik naar Zweden was gekomen om mijzelf mentaal en fysiek uit te dagen en wat oude rommel in mijn hoofd op te ruimen. De keuze voor dit specifieke natuurgebied was min of meer toeval, het lag op de 25km grens die ik maximaal per dag wilde lopen en toen ik zag dat er overal om mij heen resten uit de Scandinavische oudheid te zien waren nam ik het besluit om hier mijn periode van zelfopgelegde afzondering door te brengen. Een keuze waar ik overigens geen seconde spijt van heb gehad. Ze vroeg door, en ik gaf toe dat er meer achter zat dan dat. Deze specifieke plek had een enorme indruk op mij gemaakt, of het nu alleen in mijn hoofd zat of niet. Persoonlijk kies ik er voor om te geloven dat de menselijke emoties wel degelijk hun stempel kunnen drukken op de omgeving, en de plek rondom de vuurhaard met de heilige boom op een aparte verhoging ernaast had mij de eerste keer dat ik hier was al een vreemd gevoel in mijn maag gegeven.
De
vrouw leek om de een of andere reden erg in haar nopjes met dit
antwoord, ze begon helemaal te stralen! ‘Dus jij voelt het ook?’ Ik
probeerde haar uit te leggen dat ik wel degelijk iets voelde maar dat ik
mij er ter dege van bewust was dat het allemaal in mijn hoofd kon
zitten, juist omdat ik WIST dat er hier al duizenden jaren mensen
gewoond en geleefd hebben maakte dat ik misschien wel alleen DACHT iets
te voelen. Haar lach werd nog breder, ze schaterde het uit. ‘Aha, je
bent een Thomas
? ‘ Nee, dat is het nu ook weer net niet. Ik sta open voor het
onbekende, ik heb er alleen bewust voor gekozen om mij niet te binden
aan 1 specifieke doctrine. Again het onafhankelijkheids syndroom aan het
werk denk ik.
Als vanzelf begon ik te vertellen over mijn
spirituele ontwikkeling die op de nacht van mijn 18e verjaardag zo
plotseling op gang gebracht werd. Toen ik aangekomen was bij mijn
fascinatie voor De lessen van Don Juan
van Carlos Castaneda onderbrak ze mijn verhaal. ‘Je kent de boeken van
Castaneda?’ Ik knikte. ‘Ja, je zou kunnen zeggen dat het eerste boek
voor mij een openbaring was na een ongelukkig getimede ervaring’ Ze leek
oprecht verbaast. ‘Er zijn nog echt mensen die dat lezen? Dat had ik
niet verwacht!’ Ik vertelde dat de ouders van mijn toenmalige beste
vriend mij het boek op een avond in de hand gedrukt hadden met de
woorden ‘wij denken dat je er iets aan zou kunnen hebben. Lees het eens
door!’ En dat heb ik gedaan..en nog eens…en nog eens. Los van alle
controverse die er rondom de persoon Castaneda en het al dan niet
bestaan van de hoofdpersoon in zijn eerste boeken zijn bevatten ze een
filosofie en gedachtensysteem dat op de een of andere manier ‘klikte’ in
mijn hoofd op dat moment in de tijd. Het heeft mij de weg gewezen naar
een belangrijk stuk ‘spirituele’ (ik haat dit woord maar ‘religieuze ‘
is nog erger) groei op een moment dat mijn besef van de realiteit een
behoorlijke knauw had gekregen.
Life changing?
Misschien..
De vrouw begon te praten, over hoe ze haar hele leven al hier in de omgeving woonde, dat ze in de 60er jaren in Duitsland gewoond had en uiteindelijk terug gegaan was naar Zweden omdat haar hart nog altijd in de ‘Zweedse bossen’ lag zoals zij het uitdrukte. Ze was niet specifiek een aanhangster van de Oude Religie, hoewel ze sommige rituelen wel uitvoerde maar meer om de traditie in ere te houden en als een blijk van respect. Ook maakte zij deel uit van een (hier bleef zij denk ik opzettelijk vaag over) ‘groep’ van mensen die regelmatig bij elkaar kwam om te praten over -onder andere de boeken- van Castaneda en aanverwante schrijvers. Ik kon het bijna niet geloven, ik zat hier 1500km van huis in niemandsland te praten met een Zweedse vrouw die voor een groot deel dezelfde boeken had gelezen als ik in de afgelopen jaren : Jung,Nietzsche,Castaneda,Gödel-Escher-Bach, Herman Hesse..
Het geheel voelde erg onwerkelijk aan…
Ik kies ervoor om de rest van het gesprek inhoudelijk niet weer te geven, er zijn dingen die niet iedereen meteen hoeft te weten als er op mijn naam gegoogled wordt. Misschien werk ik het nog eens uit om het in het registered only gedeelte te zetten 😉
Rond half twaalf leek ik opeens ‘wakker te schrikken’, ik besefte mij plots dat ik hier nu al uren had zitten te praten. Bij de vrouw zag ik ook een plotselinge verandering in haar houding en ze gaf mij een verontschuldigende glimlach. ‘ I guess it’s time to go, I’m a bit late actually’. Mijn maag begon zich te roeren, ik voelde een razend hongergevoel (sorry mam : ik had opeens een stevige trek 😳 ) alsof ik al erg veel calorieën verbrand had vanmorgen. We brachten de vuurhaard weer op orde (het vuur was inmiddels al een tijdje uit) en stapten toen nagenoeg tegelijkertijd uit de kuil stapten, de vrouw aan de Noordkant en ik in het zuiden.
We
keken elkaar nog even recht in de ogen aan en ik verbaasde mij wederom
over de felle kleur en de levenslust die er in haar ogen leek te
blinken.’I’m Kristel, what’s your name?’ Ik stelde mijzelf voor en
maakte een korte buiging. Haar schaterlach viel als een waterval over
mij heen. ‘Well, it seems that you have another story to tell in your
notes of this journey. Apart from bragging about camping out near this
ancient remains you now have a story about how you got to meet the
priestess of dawn’. ‘Maybe we will meet again next year..who knows’
antwoordde ik. Kristel glimlachte. ‘Who knows..Take care you crazy dutch
shaman’
Ik wist niets anders uit te brengen dan ‘Take care you evil
scandinavian witch’ en wist haar nog een laatste schaterlach te
ontlokken. ‘Maybe you should check out the Sun mountain before you
leave, it’s a five minute walk just North of here. People used to bring
sacrifices up there you know’ En na die woorden draaide Kristel om en
liep zonder nog een keer op of om te kijken het bos in. Ik wilde haar
nog wat naroepen, haar bedanken voor ons gesprek vanmorgen..maar ik
bedacht mij. Nee.
Het was goed zo.
