Ik liet mijn adem gaan in een lange, bevrijdende zucht. Klaar. Niet dat ik de illusie had dat het vanaf hier alleen nog maar rozeschijn en manengeur (… ) ging zijn, maar het was klaar. Het zoeken naar excuses, het vergoelijken, de twijfels en mijn innerlijke strijd stopten daar en toen. Hoewel ik mijn eigen rol gespeeld had in het drama van de afgelopen jaren wis ik wel degelijk dat dit niet bij mij hoorde. Dit was allemaal van haar, zij is degene wiens leven beheerst wordt door angsten, dat van mij staat in het teken van zelfreflectie en de hang naar verbetering. Nog één keer keek ik in mijn spiegel en startte de motor. Het grind knarste onder de wielen van mijn auto en de lange reis naar huis en het volgende -waarschijnlijk aangenamere- hoofdstuk van mijn leven begon.
Immunity, long overdue
Contagion, I exhale you
Naive, I opened up to you
Venom in mania
Now, contagion, I exhale you
Terwijl ik mijzelf langzaam maar zeker overgaf aan de meditatieve staat waarin ik zo makkelijk terecht kom als ik achter het stuur van een auto zit dacht ik uiteraard aan haar terwijl de afstand tussen haar en mij iedere seconde groter werd. Aan wat ik achterliet. Nee, ik liet niets achter – ik bevestigde alleen voor mijzelf wat al enige maanden een voldongen feit was. Toen was daar de plotselinge realisatie: ik had wel degelijk dingen achter te laten, dingen die niet bij mij hoorden en die mij alleen maar afremden. Die mij klein hielden zoals deze naïeve relatiepoging van de afgelopen jaren mij ongewild en onbedoeld had klein gehouden. Daar was dan eindelijk het gif realiseerde ik mij. Het gif dat ook weg moest omdat het mij niets positiefs bracht, het verlamde mij alleen.
The deceiver says, he says
“You belong to me
You don’t wanna breathe the light of the others
Fear the light, fear the breath
Fear the others for eternity”
But I hear them now, inhale the clarity
Hear the venom,
The venom in what you say
Inoculated
Bless this immunity
“Adem uit. Laat het gaan, laat het vallen, laat het in vredesnaam allemaal los. Dit is niet ik. Dit is niet mij. Ik ben beter dan dit. Deze negatieve onzin is als het gif van een slangenbeet, ik zal de wond moeten uitzuigen en het resterende gif moeten uitspugen. Als zij zich niet wil vervaardigen om op een volwassen en waardige manier dingen af te sluiten wil dat niet zeggen dat ik mijzelf tot het zelfde niveau hoef te verlagen. Het enige dat ik hoef te doen is het gif van zelfhaat, afkeer en teleurstelling uit te spugen en wat overblijft te neutraliseren – net zoals in de natuur het gif zelf de basis kan vormen van het anti-gif kan ik de afgelopen maanden eenvoudigweg gebruiken om mijzelf immuun te maken. Mijzelf te helen en wakker te worden uit deze nare koortsdroom.”
Exhale, expel
Recast my tale
Weave my allegorical elegy
Enumerate all that I’m to do
Calculating steps away from you
My own mitosis
Growing through delusion from mania
Exhale, expel
Recast my tale
Weave my allegorical elegy
Terwijl de nacht zich om mij heen als een donkere sluier over het landschap ontfermde zocht ik een parkeerplaats naast de snelweg en ging in de duisternis op een picknicktafel zitten, en als vanzelf begon ik in mijn geheugen te zoeken naar beelden en gebeurtenissen die zouden kunnen dienen als de basis voor mijn tegengif. Het herschrijven van mijn verhaal over de afgelopen jaren op een manier die mij voldoende voedingsbodem zou bieden om te kunnen helen. De hautaine uitspraken, de selectieve citaten, de manier waarop ik regelmatig nét iets slechter werd afgeschilderd dan realistisch of zelfs maar fair te noemen was.. die zaken waren allemaal vrij eenvoudig weg te zetten als de karaktertrekken van iemand die worstelt met haar eigen autistiform gedrag en als zodanig niet voldoende als de basis voor mijn tegengif. Bijna wanhopig begon ik verder te zoeken naar iets, een beeld, een uitspraak, een daad, iets dat zó kenmerkend was dat het alle zachtheid en resterende warme gevoelens in één klap tot een vervagende droom zou kunnen reduceren zodat ik kon stoppen met haar te zien zoals ik haar had wíllen zien al die tijd en de naakte waarheid onder ogen te kunnen zien van de persoon die zij wílde zijn en daarmee ook geworden was: iedere harteloze, kille keuze opnieuw.
Forfeit all control
You poison, you spectacle
Exorcise the spectacle
Exorcise the malady
Exorcise the disparate
Poison for eternity
Purge me and evacuate
The venom and the fear that binds me
Beeld na beeld vormde zich in mijn geest en ik wees ze allemaal af. De genante scene in het ziekenhuis, het egocentrisme..ze voldeden niet. Iemands tekortkomingen zijn niet persé zijn of haar eigen schuld, hoewel de volstrekte onwil om er iets aan te doen iemand uiteraard wel degelijk aangerekend kan en mag worden. Koortsachtig zocht ik door naar een beeld, een uitspraak IETS waarmee ik haar voorgoed kon afdoen als iemand met wie ik niets te maken wilde hebben, iemand die mijn aandacht niet waardig was – en toen was het daar opeens. Selene.
Ik hoorde het haar weer zeggen, en daar was dan eindelijk het gif. Alles samengevat in één eenvoudige uitspraak, gedachtenloos gedaan maar kenmerkend voor de mens die zij wilde zijn en was. Mijn kat is namelijk overleden na een ziektebed van een maand of twee waarbij er een tumor onder haar tong groeide, iets wat na een tijd een vrij onaangename geur verspreide. Niet helemaal afgrijselijk, maar..sterk onaangenaam. En deze vrouw, haar die ik tegen beter weten in als mijn geliefde beschouwde had na de dood van mijn huisdier zich bijna terloops laten ontvallen dat ze vlak voor het levenseinde van mijn lieve, knuffelige kat die zich ellendig voelde haar steeds van zich afgeduwd had omdat ze zo stonk en dat zij het daarom niet meer kon opbrengen om haar te vertroetelen.
Daar was dan eindelijk het gif, het beeld en de herinnering die sterk genoeg was om in één keer de slangenbeet van het verraad leeg te zuigen en alles uit te spugen.
Dit was wie zij was. Dit was de vrouw met wie ik een serieuze poging had gewaagd om een kind op de wereld te zetten..Ik huiverde in de nacht. Ze heeft het nooit geweten maar vanaf dat moment had ik voor mijzelf al besloten met haar geen kinderen meer te willen, iemand die zo egocentrisch en gespeend van enige empathie reageert op het lijden van een levend wezen is wat mij betreft namelijk fundamenteel ongeschikt voor het moederschap.
Unveil now, lift away
I see you runnin’
Deceiver chased away
A long time comin’
Bijna onmiddellijk viel er een last van mijn schouders waarvan ik eigenlijk niet geweten had dat hij er was. Dit was het, het moment waarop het allemaal eruit kwam.
Ik kon weer verder.
- Disclaimer: deze tekst is grotendeels bedoeld als een uitwerking en vleug van inspiratie die gebaseerd is op de tekst van “Fear Inoculum”, de openings- en titeltrack van het nieuwe album van Tool. Alle schuingedrukte stukjes tekst zijn van Maynard / en Tool, niet van mij. Luister hieronder naar de verpletterende track in al haar glorie:
Tool – Fear Inocolum