Ik laat los en voel mijn hart in mijn maag zakken als je heftig begint te slingeren. “Doortrappen, dan komt de stabiliteit vanzelf!” Roep ik nog naar je brede rug terwijl ik hijgend stop met meerennen. Ik kijk je na en de ironie van de situatie ontgaat mij niet. Vier decennia later zijn de rollen omgekeerd, ik leer jou fietsen in plaats van jij mij.
Vreemd genoeg herinner ik mij nog hoe het was. Hoe ik uiteindelijk snoeihard op mijn snufferd ging omdat ik trots omkeek of jij wel zag dat ik écht alleen fietste, zonder zijwieltjes. “Blijf voor je kijken!” Roep ik nog terwijl je slingerend de hoek om en uit zicht verdwijnt. Ik sjok richting de straathoek en kijk je na. Je revalidatie gaat voorspoedig verzekeren de experts mij, maar ik ben er niet gerust op. Er is iets in je geknakt, ik voel en zie dat iedere dag dat ik bij je ben.
Je bent bang en onzeker, en ik doe mijn uiterste best om je te ondersteunen waar ik kan maar ik vraag mij regelmatig af of dat wel genoeg is. Het zit in de kleine dingen zoals het gemak waarmee je opeens mijn hulp wil aannemen. De manier waarop je soms peinzend voor je uit zit te staren met een lege blik als je denkt dat ik niet kijk. Ondanks onze verschillen gaat mijn hart naar je uit, ik wil je zo graag helpen..
Maar uiteindelijk is leven en revalideren net als leren fietsen: het weglaten van de zijwieltjes vormt de ultieme test.