Het zweet gutst van mijn gezicht als ik rechtsaf de polder in draai. Een korte blik op mijn smartwatch leert mij dat mijn gemiddelde snelheid van het afgelopen kwartier ruim boven de 20km/u uitkomt en ik grijns even. Nogal een verschil met twee maanden geleden! Maar ja, oefening baart kunst. Tenminste, in de meeste gevallen.
Let there be light
Let there be moon
Let there be stars and let there be you
Let there be monsters, let there be pain
Let us begin to feel again
Devin Townsend – Genesis
Even roert het monster zich weer aan de rand van mijn bewustzijn. Er is altijd die verleiding, het verlangen om de kooi wagenwijd open te gooien en het beest te laten uitrazen. Ik voel de zinderende kracht en schud mijn hoofd. Nee, niet nu. Harder. Ik moet harder trappen. Als vanzelf versnellen mijn benen hun tempo en de wind begint hoorbaar langs mijn oren te suizen boven het geluid van de muziek uit. Het is bevredigend om mijzelf zo uit te putten, iets constructiefs te doen met alle negatieve emoties en gedachtes die door mij heen razen. Het is godverdomme niet eerlijk..Tenminste, corrigeer ik mij zelf: zo voelt het voor mij. Hoe het voor jou voelt? Geen idee, die weg lijk je al weken geleden te hebben afgesloten.
Omleiding.
Verboden in te rijden.
Eenrichtingsverkeer.
Rechtsomkeert maken..
So they say,
You’ll be OK
But words are not enough
Nobody remembered me
The words were not enough,calm yourself down
Don’t you remember when we were young?
Don’t you remember who I am? You’re strong enough!
Devin Townsend – Spirits will collide
De landweg kronkelt zich langs de Eem door het oer-Hollandse polderlandschap, inmiddels heb ik wind tegen en moet ik noodgedwongen mijn tempo verlagen. Ik zuig mijn longen vol met zuurstof en ruik de lente om mij heen. Gras, schapen. Het water naast mij. Het dierenvoer van de boerderij die ik bijna passeer. In mijn hoofd begint een dialoog zoals ik die zo vaak voer met mijzelf als ik probeer om mijzelf beide kanten van een situatie te laten inzien. Wat nu als ik, en als jij dan – en dan.. Ik schud mijn hoofd. Nee, dit is een zinloze exercitie. Er zijn twee mogelijkheden, twee mogelijke oorzaken en ik zal naar alle waarschijnlijkheid nooit weten welk van de twee omdat jij..gestopt bent met praten. Van alle verwijten die ik je zou kunnen maken vormen de verwijten die ik je zou willen maken maar een klein onderdeel. En dan zouden -naar alle waarschijnlijkheid- de terechte verwijten daar weer een klein onderdeel van vormen bedenk ik mij. Weer rammelt het monster even aan zijn ketenen, het huilt van pijn en woede. Het wil eruit. Het wil pijnigen, wraak nemen. Weer verban ik het naar de rand van mijn bewustzijn. Niet nu. Nooit meer.
Ik passeer een hoogbejaard koppel, grijze kopjes op fietsen met trapondersteuning en -zo realiseer ik mij met enige hilariteit- matchende broeken die ongetwijfeld uit de ANWB webshop komen. God, wat mis ik je op momenten als deze om de flauwe grappen die we hier om konden maken samen. Als er één ding is waarin ik van jou geleerd heb -en er zijn er legio meer- dan is het om er voor te waken dat dergelijk geintjes niet denigrerend of gemeen hoeven te zijn. Dat er ook humor is te vinden die niet persé ten koste van iets of iemand gaat, iets dat de sarcast in mij nog wel eens vergat.
Thank you for the morning and the light
But more than this: Thank you for keep on trying
Slow progress is still progress
Hold the world in your heart
I’m so afraid to say anything now…
Hold the world in your heart
I won’t let you fall
Devin Townsend – Sprite
Ik laat de boerderijen achter mij en sla rechtsaf een klinkerweg in. Mijn rug protesteert en ik ga even op mijn pedalen staan om hem te strekken. Het zou zo makkelijk zijn om toe te geven aan mijn negativiteit, en daarmee het monster vrij te laten. Een deel van mij zou het liefst zijn pen dopen in het gif om in groene letters van haat je helemaal de grond in te schrijven tot er niets anders overblijft dan een smeulend hoopje as, de herinneringen aan de zoveelste faal. Mijn zoveelste faal corrigeer ik mijzelf. Interessant dat die hang naar destructie toch nog zo aanwezig is op de achtergrond, ik dacht eigenlijk dat die tijd wel voorbij was, zoals zoveel dingen in mijn leven in de afgelopen jaren definitief veranderd lijken te zijn. Jij leek daar een deel van uit te maken.. Ik voel een steek in mijn maag en weer rammelt er iets aan zijn ketenen, bijna synchroon met de klinkers. Nog een paar meter en dan de verlossende stilte en gladheid van asfalt. Mijn rug slaakt een spreekwoordelijke zucht van verlichting en ik zoek even de rust op van een bankje naast de weg. Hartslag: 189. Misschien toch maar even iets rustiger aan doen vanaf hier. Ik drink wat van mijn water en laat het zweet van mij af gutsen. Hoewel ik mijn frustratie van de afgelopen weken zo constructief mogelijk probeer in te zetten – net zoals ik dat in het laatste deel van onze relatie probeerde te doen- voelt de manier waarop het tussen ons uiteindelijk is afgelopen gewoonweg niet goed. Er is iets..onafs aan. Ik hoop maar dat het voor de altijd praktisch ingestelde jij niet zo is, maar anders zou ik waarschijnlijk allang iets van je gehoord hebben.
Dat is niet helemaal eerlijk realiseer ik mij terwijl ik mijn been weer over het zadel zwaai en vertrek voor het tweede deel van mijn fietstocht. Ik ben immers degene die altijd vrij radicaal vriendschappen en contact verbreekt. Ook op het einde heb jij wel degelijk nog twee keer contact gezocht, beide keren wees ik je af. Op zich niet gek dat je het er dan bij laat zitten, ondanks het feit dat deze beslissing en alles wat er op volgde volledig van jou afkwam; al dan niet met iets dat ik zei of deed als katalysator. .is het niet alsof ik niet ook een rol speelde in het Wajang spel dat ons samenzijn was.
En toch, toch..
I’ll keep mourning when the walls keep crumbling
I’ll keep mourning
I’ve come back for light, hear me!
Devin Townsend – Hear me