Zeven maanden niets geschreven, zoveel ongezegd gelaten. Geen letter die op papier wil verschijnen, gedachtes die te vluchtig blijken om te verdichten tot woorden. Een moeizaam jaar vol kansen en teleurstellingen. De dood van een vriend. Een interessantere baan, die mij dwingt om beter te worden dan ik ben. Ontmoetingen, sommige onverwacht en hartverwarmend ; soms verwarrend en teleurstellend. Diepe gesprekken in het holst van de nacht, en samen de zon op zien komen in de ochtend. Muziek, veel. Soms ontroerend, dan weer opruiend of tot nadenken stemmend. Een oude held op het podium, mind blown.
En altijd dat knagende gevoel diep van binnen. Doe iets. Maar ik kan niet, of ik ben te bang. Dan maar weer op reis, een sprong in het diepe. Balans vinden tussen nerd en prankster. Zoeken naar een anker, ver weg en alleen. Tijd voor Nietzsche en Douglas Adams, en tijd voor verwondering. Leven op het randje heb ik mijzelf ooit voorgenomen en dat zal ik, maar dan wel in balans. Terug naar dat moment in Zweden. Eten en slapen, de rest is optioneel. Raar dat ik nu, 6 jaar later, weer op dat punt aangekomen ben. Deze keer geen Zweedse wildernis, maar de Thaise zon. Ik en mijn rugzak. Met een leeg notebook en een hoofd vol dromen kom je al een heel eind. Misschien dat toch eindelijk eens serieus werk maken van mijn verhaal? Ik weet dat ik iets te vertellen heb, waarom doe ik dat dan niet gewoon?
Anyway, ik ben er nog. Levend en wel. Ik heb maanden niets geschreven omdat ik vond dat er al genoeg donkere bespiegelingen op dit blog stonden, en mijn leven is meer dan dat. Het zijn alleen even de pijnlijke momenten die de meeste indruk maken, voor nu.
Begin oktober kwam er plots dat telefoontje : ‘hij is dood. Hartaanval.’ En ik werd -naast verdrietig- vooral ook ontzettend boos. Ik wilde schreeuwen, schelden. Hem precies vertellen wat ik er van dacht. ‘Godverdomme man, wat flik je mij nou?! 48 is godverdomme NIET de leeftijd om te sterven aan een hartaanval; niet als je eindelijk, eindelijk na meer dan 12 jaar je helemaal aan puin gewerkt te hebben voor je eigen bedrijfje een jaar hebt kunnen genieten van je leven, je gezin en het loon van 12 jaar keihard werken. Je was een godverdomde held, een vriend. Eén van de weinige oprechte mensen die ik ooit gekend heb, ook/zelfs in zakelijk opzicht. En nu zijn er nooit meer die ontzettend wazige telefoontjes waarbij ik meer dan de helft niet kan verstaan maar alsnog precies weet wat je van mij wil. Nu zie ik je naam nog altijd in mijn contactlist, omdat ik het niet over mijn hart kan verkrijgen om je te wissen. Nu ben je gewoon opeens weg.’
Verlies dus, en momenten van vreugde. Fijn, zo’n leven als dertiger.
