Linkervoet. Rechterhand naar boven. Gewicht voorzichtig verplaatsen naar linkervoet. Leunen. Rechtervoet. Linkerhand naar boven. Gewicht voorzichtig verplaatsen naar rechtervoet. Leunen.
Hartslag 180+. Niet voor de eerste keer vandaag vertelt het stemmetje in mijn achterhoofd mij dat ik een rasechte volidioot ben. Dat klopt, en daarom ga ik door.
Linkervoet. Rechterhand naar boven. Gewicht voorzichtig verplaatsen naar linkervoet. Leunen. Rechtervoet. Linkerhand naar boven. Gewicht voorzichtig verplaatsen naar rechtervoet. Leunen.
48. Ik ben sinds vandaag 48. Mensen om mij heen gaan opeens dood. Zomaar, uit het niets. Dat deden ze eerder ook wel, maar dan was het gewoon aan drank, drugs of een ongeluk. Soms ouderdom, zoals dat hoort zeg maar. Nu gaan de mensen om mij heen opeens dood aan een hartinfarct of kanker. Dat is een..ontnuchterende gedachte.
Linkervoet. Rechterhand naar boven. Gewicht voorzichtig verplaatsen naar linkervoet. Leunen. Rechtervoet. Linkerhand naar boven. Gewicht voorzichtig verplaatsen naar rechtervoet. Leunen.
Opeens is daar dat drukkend gevoel op mijn borst weer, en ik besef mij dat ik mij duizelig voel – al een tijdje. Een diepe ademteug. En nog een. En nog een.
Het helpt niet, en even is er een lichte paniek als ik naar beneden kijk. Ruim 1800 meter klinkt in principe niet zo heel hoog, totdat je omlaag kijkt.
Ik ga zitten en drink iets. De druk op mijn borst zakt iets weg, de duizeligheid blijft. Een snelle blik op mijn horloge leert mij dat ik maximaal een kwartier kan blijven zitten voordat ik achter kom te lopen op mijn toch al krappe schema. Godver.
Ik kijk even naar boven om te zien wat mij nog te wachten staat. Sneeuw?! Er ligt godverdomme SNEEUW?
Ik verman mijzelf, sta met een diepe zucht op en ga weer verder.
Linkervoet. Rechterhand naar boven. Gewicht voorzichtig verplaatsen naar linkervoet. Leunen. Rechtervoet. Linkerhand naar boven. Gewicht voorzichtig verplaatsen naar rechtervoet. Leunen.
Diepe ademteug. Lucht. Ik heb lucht nodig. Het beklemmende gevoel op mijn borst is weer terug. Even is er weer paniek, mijn ademhaling is veel te licht en veel te snel. Ik neem weer een paar minuten waarin ik rustig en diep ademhaal. Langzaam maar zeker zakt de paniek weer weg. Het is tijd voor de sneeuw..Even overweeg ik om mijn stokken te pakken, maar nee. Ik doe dit niet omdat het makkelijk is, ik doe dit omdat het moeilijk moet zijn. Om mij er aan te herinneren wat ik kan – als ik maar wil.
Linkervoet. Rechterhand naar boven. Gewicht voorzichtig verplaatsen naar linkervoet. Leunen. Rechtervoet. Linkerhand naar boven. Gewicht voorzichtig verplaatsen naar rechtervoet. Leunen.
Een vrouw kijkt meewarrig toe hoe ik voor de derde keer bijna ondersteboven ga in de sneeuw en wijst naar mijn stokken “Use your sticks!” Ik lach. “I’m either really stubborn, or really stupid. Probably both!” Met een brede lach loopt ook zij hoofdschuddend door.
Is de duizeligheid minder? Geen idee. Ik ben er bijna.
Linkervoet. Rechterhand naar boven. Gewicht voorzichtig verplaatsen naar linkervoet. Leunen. Rechtervoet. Linkerhand naar boven. Gewicht voorzichtig verplaatsen naar rechtervoet. Leunen.
Dan is er opeens een trap. Een trap, een platform en tijd om te bij te komen. Tijd om mijn hart tot rust te laten komen. Als ik mij langzaam maar zeker op het koude beton van het veilige platform laat zakken realiseer ik mij dat het ook dringend tijd is om mijn hart eens te laten nakijken. Stijfkop? Ja. Stomkop? Vaak.
Levensmoe? Nah.
