Dag grote man,
Ik schrok best wel van je. Je bent zo groot, je haar is zo lang en je kleren zo donker. Wat je zei tegen mij was best wel eng, ik weet ook nog niet wat ik er van moet denken. Ik voel mij wel fijn bij je, je lijkt wel die grote broer waar ik nog altijd bij papa en mama om zeur. Hoe oud ben je eigenlijk?
Het is gek dat je zegt dat ik altijd in je ben. Het voelt wel zo, maar het voelt ook alsof ik je soms tot last ben, is dat zo? Ik weet dat ik af en toe heel erg boos kan zijn en hard kan schreeuwen, maar dat doe ik alleen als ik verdrietig en bang ben. Maak ik je soms aan het huilen? Dat wil ik niet.. Ik wil alleen iemand hebben die er altijd voor mij is, bij wie ik weg kan kruipen en die mij wil beschermen als ik mij alleen voel. En ik voel mij best vaak alleen, niemand lijkt mij te begrijpen of mij aardig te vinden.
Als jij altijd bij mij zal zijn, zal ik ook altijd bij jou zijn..Maar ik snap helemaal niets van die grote mensen dingen, is dat niet heel erg lastig voor je? Ik zal proberen om heel erg stil te zijn, stuur mij alsjeblieft nooit weg..dan heb ik niemand meer.
