“Liefde is het wonder van de beschaving” (L’amour est le miracle de la civilisation)
~ Stendhal, “De l’amour“
Ik heb mij vaker afgevraagd wat er zou gebeuren als je het dunne laagje van vernis dat wij “beschaving” noemen weg zou krabben om te zien wat er onder zit. Hoewel ik een positief ingesteld mens ben dacht ik toch eigenlijk stiekem wel dat er onder het laagje vernis voornamelijk roest tevoorschijn zou komen, de tekenen van een gemankeerde mensheid die solipsisme tot een kunst verheven heeft.
Ik was echter ook vergeten dat de manier waarop je naar de wereld kijkt bepalend is voor wat je ziet, zowel op menselijk als op maatschappelijk niveau. In de afgelopen paar weken heb ik zoveel ontroerende, mooie en fijne dingen gezien dat ik ze bijna niet onder woorden kan brengen, en hoewel ik altijd mijn geloof in de mensheid behouden heb is dat geloof in de afgelopen maand alleen maar gegroeid. Spontane zanguitvoeringen op de stoep van bejaardentehuizen. Een route met krijttekeningen vol met hartjes en positieve kreten om je een hart onder de riem te steken. Tientallen beren voor ramen van arm en rijk, jong en oud. Mensen die je alle ruimte geven waar dat nodig of wenselijk is. Wildvreemden die spontaan kaartjes bij elkaar in de brievenbus stoppen om te vragen of het goed gaat. Gezinnen die samen aan het buitensporten slaan. Overal papiertjes op deuren, prullenbakken en bij winkels met telefoonnummers en de dringende vraag om even te bellen als je hulp nodig hebt. Artiesten over de hele wereld die het op zich nemen om hun creativiteit geheel belangeloos te delen met iedereen die het maar wil horen of zien..
Het gaat raar klinken, maar ik ben hoopvol gestemd door wat ik om mij heen zie gebeuren. Heel Nederland voelt aan alsof het de dag na het grootste festival aller tijden is en we allemaal nog even een rondje over de festivalcamping aan het dwalen zijn voordat we weer naar huis kunnen om over te gaan tot de orde van de dag.
Je zou in sommige opzichten bijna wensen dat dát gevoel nooit voorbij zou hoeven gaan.