Dingen die net iets langer bleven hangen op mijn netvlies of in mijn hoofd. Ervaringen die vorm gaven, vermaakten, ontroerden of een glimlach opwekten – soms tot nadenken stemden. De dingen die een leven een leven maken.
Een jaar in beeld
Een jaar in geluid
De soundtrack van een jaar. Veel veranderd, maar ook helemaal niets. Veel bereikt, maar ook helemaal niets. Veel gedaan, maar ook helemaal niets. Misschien was dit gewoon een oog-in-de-storm tussenjaar. Die zijn fijn om op terug te kijken. Dit waren de liedjes die resoneerden, boeiden, bleven hangen. Niet meer, niet minder.
Solar wind extractions
Chemical reactions
Make you feel unsteady
But that’s just secondary
( Us against – Without Waves)
Je doet je best en je speelt het mee
Je bent een deel van het probleem
Het scherm verlicht en verandert je gezicht
In het paradijs
Maak je sprongen in de tijd
Zet je de feiten op een rij
Je doet je best, maar er is iets stuk
Er lijkt iets kwijt
(Paradijs – Spinvis)
So let us be vulgar
Let us tear things apart
Let us not mind our language
Let us ruin yet another start
Hope belongs to its thieves
And to its thieves alone, mind you
This is the longed-for peace
Come too late, come too soon
Transference – Rome
We should be thankful who we are
Whether we know ourselves or not
Walking alongside myself
Neither of us listens very well
I’m dreading a time that is not near
(Central – John Frusciante)
Well, here we go again
You’ve found yourself a friend that knows you well
But no matter what you do
You’ll always feel as though you tripped and fell
So steady as she goes
(Steady, as she goes – The Raconteurs)
En ga door tot je niet meer kan
En blijf dan doorgaan net zo lang
Totdat je niet meer stoppen kan
Geef anderen overal de schuld van
Doe er een half leven over om ze te vergeven
En vergeef ze dan
Vergeef jezelf dan ook
En ga 2 x bijna dood
(Ga 2x bijna dood – The [sic] Avonden)
De woordenvanger van Hamelen – II
Ik heb er geen goed gevoel over
Ik heb er geen goed gevoel over
Maar voor een gevoel dat niet goed zou moeten voelen
Voelt het nogal goed
(The Avonden [sic] – Je bent maar één keer 17)
Ik staar naar de mensen op de tribune. Applaus, jawel. Voor mij nog wel, dat ook nog eens een keer. Zelfs voordat ik ook maar één woord heb uitgesproken. Even sluit ik mijn ogen om dat ene plekje diep in mijzelf te vinden, dat plekje waar alles rustig en stil is. Waar het altijd donker is.
Ik zuig de lucht tussen mijn tanden door naar binnen en open mijn ogen weer.… Lees gerust door
Lucht
Linkervoet. Rechterhand naar boven. Gewicht voorzichtig verplaatsen naar linkervoet. Leunen. Rechtervoet. Linkerhand naar boven. Gewicht voorzichtig verplaatsen naar rechtervoet. Leunen.
Hartslag 180+. Niet voor de eerste keer vandaag vertelt het stemmetje in mijn achterhoofd mij dat ik een rasechte volidioot ben. Dat klopt, en daarom ga ik door.
Linkervoet. Rechterhand naar boven. Gewicht voorzichtig verplaatsen naar linkervoet. Leunen. Rechtervoet. Linkerhand naar boven. Gewicht voorzichtig verplaatsen naar rechtervoet. Leunen.
48. Ik ben sinds vandaag 48. Mensen om mij heen gaan opeens dood. Zomaar, uit het niets. Dat deden ze eerder ook wel, maar dan was het gewoon aan drank, drugs of een ongeluk.… Lees gerust door
Jens
Zwijgend leunen we tegen elkaar terwijl de clowns op het beeldscherm dat op de tafel voor ons staat hun avonturen beleven. Ik ben allang gestopt met bijhouden hoeveel filmpjes er voorbijkomen vanavond, dat is ook helemaal niet van belang. Het enige dat telt is Jens en ik – in het hier en nu – zoals we hier nu zitten deze avond samen op deze bank in dit overweldigend mooie landschap duizenden kilometers van huis.
We begrijpen elkaar. Eigenlijk is het zo simpel als dat. We zitten hier stilzwijgend terwijl Jens mij een glimp toont van zijn wereld. Een wereld waarin hij niet veel mensen toelaat.… Lees gerust door
Soundtrack van een jaar ’22
Woorden, maar niet de mijne. Nummers die de achtergrond muziek vormden terwijl de wereld om mij heen samen met mij veranderde. Geen eindejaarslijstje, niet per se recent. Wel de soundtrack die op één of andere manier wist te vangen wat ik voelde.
And if I’m ever near the corner he lived on
I always think about the day I met Anton
His old victorian was black as Bondo
They tore it down, now it’s shiny new condos
Some people hold onto their misery
A token of their lives
Painted faces, warlike, they march on
Feel the end near, blinding and screaming
For blood they’d do anything
~
If I’d ever seen your face before, I know I would remember
The future still remains unknown, what we are shown
And how do you know what’s real
With that dark veil over your eyes?… Lees gerust door
Jaar in beeld – ’22
Geen woorden, maar beelden. Beelden die een narratief vormen zonder specifieke details prijs te geven. Het zijn niet per definitie de mooiste of de beste foto’s van afgelopen jaar, maar het zijn mijn foto’s, foto’s die op hun eigen manier een deel van mijn verhaal weten te vertellen.
Annus horribilis, Annus mirabilis
Soms degradeert het leven ook mij tot een zwijgende toeschouwer aan de zijlijn. Niet omdat ik niets te melden zou hebben, in tegendeel – eerder het tegenovergestelde. Toch is het ook hier al weer aardig wat maanden stil gebleven, alsof mijn laatste schrijfsel niets meer of minder dan een voorspelling bleek te zijn. Daar komt ongetwijfeld wel weer een keer verandering in aangezien de ideeën en inspiratie meer aanwezig lijken te zijn dan ooit.
Maar dit was dus ‘opeens’ weer een jaar.
Zoals ieder jaar heb ik gelachen, gehuild, liefgehad en ben ik bij vlagen razend geweest. Er waren wijze lessen en hilarische nachten.… Lees gerust door
Het geluid van de stilte
Er is een plekje in mijn woonplaats waar iedereen hier wel eens van gehoord heeft, maar weinigen weten waar het is. Ik wel. Het is in het bos op een meter of 20 van de weg. Als je achterom kijkt zie je “Villa Medan”, het huis waar het kwaad in de vorm van de Sicherheitsdienst neergestreken was.
Alles wat rest is een kruis met een steen waarop een korte zin en een naam vermeld staan : “Hier viel voor Koning en Vaderland op 25 April 1945 Ernst van Kempen” . Een meter of twintig verder vind je sinds een paar jaar nog een steen met een naam, leeftijd en sterfdatum: “Aaron Loterijman – 53 jaar – 27 April 1945”.… Lees gerust door
Terminale Luciditeit
Heb spijt van de dingen die je gedaan hebt, niet van de dingen die je niet hebt gedaan. Toon compassie voor dieren in nood. Als angst op de deur klopt springt de liefde uit het raam – volg haar. Vergeet nooit waar je vandaan komt en wie je op je levenspad geholpen hebben. Vergeef maar vergeet nooit. Leer van je fouten. Koester de momenten met je ouders voordat het te laat is. Heb onvoorwaardelijk lief. Schaam je niet voor je fouten maar doe je best om ze te herstellen. Laat geen gerafelde uiteindes van draadjes die samen het weefsel van je leven vormden achter .… Lees gerust door
Lees tekens!
Het voelde goed om eindelijk eens zonder enig voorbehoud met haar te durven en vooral te kunnen praten. Al sinds de eerste keer dat ik de puntkomma onder de bijna onzichtbare littekens gezien had voelde ik een connectie. Een connectie die mensen die aan de rand van de afgrond gestaan hebben onlosmakelijk met elkaar verbind, omdat ze een gedeelde ervaring hebben die buitenstaanders nooit zullen begrijpen om de doodeenvoudige reden dat het buiten hun referentiekader valt.
Dus spraken we over die afgrond. Urenlang. Over hoe die afgrond -als je er maar lang genoeg in staat te staren- inderdaad terugkijkt naar en in jou zoals Nietzsche zo eloquent weet te formuleren in “Voorbij goed en kwaad“.… Lees gerust door
Glimpen van een jaar
Een glimp van mij in de woorden van een ander
Gif
Net als ik de deur van mijn auto open hoor ik hem schreeuwen. Als vanzelf kijk ik om en even voel ik mijzelf verstijven. Daar heb je er weer één. Bord met samenzweringsonzin over een uitpuilende buik. Grijs grauwe huid van het roken. De beschuldigingen en scheldwoorden glijden inmiddels moeiteloos van mij af, dat is wat het rode embleem op mijn linkerborst blijkbaar bij dit soort mensen oproept.
Met alle vriendelijkheid die ik nog kan opbrengen na een dag van 14 uur werken vraag ik de man om afstand te nemen, een verzoek dat nog meer olie op het vuur lijkt te gooien.… Lees gerust door
Soundtrack van een jaar
Woorden, maar niet de mijne. Nummers die de achtergrond muziek vormden terwijl de wereld om mij heen veranderde door hetzelfde te blijven. Geen eindejaarslijstje, niet per se recent. Wel de soundtrack die op één of andere manier wist te vangen wat ik voelde.
Where did this all begin to change
The locked down memories can’t sustain
This glistening, hanging free fall
I turned away from the glorious light
I, I turned my head and cried
Jaar in beeld
Geen woorden, maar beelden. Beelden die een narratief vormen zonderspecifieke details prijs te geven. Het zijn niet per definitie de mooiste of de beste foto’s van afgelopen jaar, maar ze vormen in ieder geval een coherent beeld van een jaar in beweging in de breedst mogelijke betekenis van dat woord.
Op een dag in een zomer, in een jaar
Van de vreemde grijze zon
Zocht ik naar die ene dag
Naar een juli in een zomer
In een jaar
( Spinvis – Aan de oevers van de tijd)
De zon scheen die dag. Ik herinner mij de geur van het gasstel in de keuken en de warmte van mijn moeder. Er was balkenbrij met katenspek bij het ontbijt en we zouden later nog bij Oma op bezoek gaan. Gelukkig was er nog tijd genoeg om buiten te spelen. Eerst op de fiets naar David, maar die bleek helaas niet thuis – zoals nagenoeg altijd op Zondag.… Lees gerust door
Archetypisch
Ik mis je, ook al weet ik niet eens zeker of je wel bestaat. Je hebt wel bestaan ( al was het misschien alleen maar in mijn hoofd) zoveel is zeker: ik ben je immers al zeker twee keer -met een beetje goede wil drie keer- tegengekomen tijdens de lange wandeling op mijn levenspad. Dat is misschien al meer dan veel andere mensen kunnen zeggen afgaande van wat ik om mij heen zie en heb zien gebeuren.
Je bent de Animus naast mijn Anima, mijn tegenpool en misschien wel het missende stukje van mijn eeuwig groeiende en veranderende puzzel. De puzzel die ik steeds scherper zie naar mate mijn ogen zachter worden maar waarvan de randen blijven vervagen en vervormen, grillig groeiend als onkruid naast een snelweg.… Lees gerust door
Wachten op het donker
Eigenlijk ben ik ontroostbaar, maar door op papier naar mezelf te knipogen bestrijd ik de kortademigheid van de ziel en het gevoel langzaam te stikken.
Theo van Gogh, Wassenaerse brieven
De trein doorklieft in betrekkelijke stilte de mistflarden voor ons terwijl aan de andere kant van het raam waar mijn hoofd tegenaan rust de buitenwereld langzaam maar onverbiddelijk ontwaakt. Ik staar in de verte, meer gefocussed op de mist dan op het donkere landschap dat zwijgend aan mij voorbijtrekt hoewel de verlichting van een sporadische lantaarnpaal in de verte soms een welkome herinnering vormt aan wat je met een beetje goede wil de menselijke beschaving zou kunnen noemen – en aan die goede wil ontbreekt het mij niet meer.… Lees gerust door
Bitterzoet
Je lacht
Op een koude ochtend in September
Terwijl de zon beloftevol trilt
Boven een verlaten snelweg
Ergens in een land
Waar niemand ons verstaat
Ik zie
Heupen in een zomerjurk
Dansend op het ritme van een bries
Stenen treden als een stille getuige
Dat alles eeuwig is
Maar dat de details langzaam eroderen
Een frons
Als de eerste heraut
Van het naderende onheil
De oorverdovende stilte slaat ongenadig toe
Tijd en afstand blijken relatief
In het licht van een zwarte zon
Ik herinner
Mij je lach, soms die heupen in een zomerjurk
In een land waar niemand ons begreep
Nu rest slechts de glimlach om wat was
Niet meer het verdriet
Om wat had kunnen zijn.
Rondjes
Twee-en-veertig. Dat is behalve het antwoord op “de ultieme vraag over het Leven, het Universum, en Alles” ook het aantal stappen dat ik zet om de helft van mijn rondje te lopen. Daar stop ik even, draai mij om en observeer één voor één de mensen die op hun stoel naar hun telefoon zitten te staren. De enigszins gezette man op de derde stoel aan mijn linkerzijde lijkt wat zweetdruppels op zijn voorhoofd te hebben staan – even wachten.
Nee, vals alarm. Alsnog kijk ik even op de klok om de tijd vast te leggen, neem de man nog even goed in mij op en loop verder.… Lees gerust door
De meeste mensen deugen
Ik was het even kwijt aan het begin van dit jaar. Voor mij waren het niet zozeer de Lockdown of de social distancing die mij nekten, maar een zelfverkozen afdaling in de negen cirkels van de wappie-hel, als ware ik een verwaterde versie van Dante zelve. En hoewel mijn reis omlaag in de krochten van het internet bij vlagen inderdaad op een gitzwarte komedie leek (het goddelijke ontbrak helaas) sijpelde er toch gif naar binnen.
Het begon allemaal toen één van mijn beste vrienden op een dieptepunt van zijn leven terechtkwam en vervolgens in het doolhof van de complottheorieën de weg terug naar huis niet meer kon vinden.… Lees gerust door
Soms spookt ze nog in mijn dromen
Ik heb de droom weer gehad. Een terugkerende droom die ik herken, een droom die mij laat ontwaken met een gevoel van spijt en machteloosheid. Soms met tranen in mijn ogen.
Een droom die een rechtstreeks gevolg is van één van de zwaarste beslissingen die ik ooit genomen heb. Ik sta nog steeds achter die beslissing, die nog zwaar op mijn geweten drukt – ook nu nog. De pijn is echter niet minder geworden. Hoewel ik mijn hang naar zelfkwelling en -pijniging in het echte leven al jaren geleden achter mij heb weten te laten is mijn onderbewustzijn het daar blijkbaar niet mee eens.… Lees gerust door
Plaatjespandemie
Anderhalf jaar globale gezondheidscrisis in plaatjes. De edits zijn uit privacyoverwegingen óf omdat ik niet wens mee te werken aan de verdere verspreiding van conspiracygif.
Ik (her)opende mijn derde oog…
..en wat ik zag zal je verbazen! Therapeuten van over de hele wereld proberen achter zijn geheim te komen maar als je hier de white paper download kan je meteen zelf aan de slag!!!
Do not try this at home. Do not try this at all, zelfs.
En lees vooral “Over dit blog en de auteur” nog even als je dat nog niet gelezen mocht hebben.
Ogen dicht. Geest open.
De woorden stromen als de druppels van een rivier door mijn hoofd, ik probeer ze te grijpen maar besef al snel dat het volledig tevergeefs is. Ik bevind mij op een plek waar woorden tekortschieten, waar ze in het spotlicht verschrompelen tot een armzalig surrogaat van de werkelijkheid die ze pogen te omschrijven.… Lees gerust door
Duikplank
De cursor knippert mij uitdagend tegemoet vanaf mijn beeldscherm. “Toe dan, tik maar. Je wil dit..” Lijkt hij te fluisteren. Ja, ik wil dit. Ik moet dit doen. Waarom dan toch die twijfel? Alles wat nog ontbreekt zijn mijn naam en een handtekening. Twee kinderlijk eenvoudige acties die mij nog scheiden van een nieuwe sprong. Een sprong in het diepe, een sprong voorwaarts.
“De trap van de hoge staat vol met gebibber” schiet er door mijn hoofd. Even twijfel ik, maar dan vind mijn brein als vanzelf de context. Spinvis, uiteraard. De metafoor van een duikplank is er één die vaker door mijn hoofd gegaan is de laatste paar dagen.… Lees gerust door
Golzugram November
Ik maak meer foto’s dan ooit tevoren, en het is zonde om ze allemaal in mijn archief te laten zitten. Een aantal kan je ook terugvinden op mijn Instagram. Voel je vrij om ze te gebruiken voor je eigen doeleinden als je zou willen, eventueel kan je de originelen bij mij opvragen door mij te contacten via Instagram of mijn mailadres dat je kan vinden op de “Over dit blog en de auteur” pagina in de zijbalk rechts. Klik voor groot!
