Om stipt negen uur dimmen de zaallichten en verstommen de geluiden om mij heen. Vier schimmen verschijnen en bewegen zich over het podium, nemen hun plek in..en even -heel even- heerst er een moment van gespannen stilte.
Achteraan op het podium grijpt één van de silhouetten de microfoon. “hey hey hey ” fluistert hij monotoon en hees de intro van Ænema en daarmee is de terugkeer van Tool op Nederlandse bodem na een periode van 12 jaar afwezigheid een feit.
Wat volgt is een kleine twee uur aan uitgesponnen donkere nummers die langzaam maar zeer toewerken naar een climax die niet altijd komt, de luisteraar achterlatend met een sterk verlangen naar meer.
Wat rest zijn tranen in mijn ogen tijdens Parabol/Parabola (scroll gerust omlaag als je je mocht afvragen waarom) en Schism, kippe(n)vel tijdens Descending en Invincible en pure euforie als Jambi gespeeld wordt. Dan zijn er ook nog een kort moment van connectie als ik een schattig biermeisje weet te redden van wat dronken metal mongolen, een weerzien met een oude vriend die ik in geen twintig jaar gesproken had en een epische treinreis terug. Kortom: een goede avond 🙂
Pure intention juxtaposed will set two lovers souls in motion
Disintegrating as it goes, testing our communication
The light that fueled our fire then has burned a hole between us so
We cannot seem to reach an end, crippling our communication
I know the pieces fit, ’cause I watched them tumble down
No fault, none to blame, it doesn’t mean I don’t desire
To point the finger, blame the other, watch the temple topple over
To bring the pieces back together, rediscover communication
The poetry that comes from the squaring off between
And the circling is worth it, finding beauty in the dissonance
TooL – Schism