Sukhothai – vergaan maar niet vergeten

The stones here speak to me, and I know their mute language. Also, they seem deeply to feel what I think. So a broken column of the old Roman times, an old tower of Lombardy, a weather- beaten Gothic piece of a pillar understands me well. But I am a ruin myself, wandering among ruins.

Heinrich Heine

Sukhothai was de bakermat van wat wij nu kennen als de Thaise beschaving ( gegrondvest in of rond 1238), een luisterrijke stad  die -net als Ayutthaya- uiteindelijk met de grond gelijk gemaakt is door binnenvallende vijandige volkeren. Dit rijk was tevens het beginpunt van het Boeddhisme als staatsgodsdienst (correcter zou zijn : levensovertuiging) zoals  in het tegenwoordige Thailand nog steeds het geval is.Eendachtig de veerkracht die de Thai nu eenmaal lijkt te kenmerken bouwde men na de vernietiging van de originele stad een kilometer of 12 verderop eenvoudigweg een nieuwe stad onder dezelfde naam, tegenwoordig een populaire bestemming voor toeristen. Die laatstgenoemden komen bijna allemaal voor het Historical Park, de resten van de originele stad die -wederom net als Ayutthaya- tegenwoordig op de werelderfgoed lijst van Unesco staat. De schaal van vernietiging is iets (maar dan ook echt iets) kleiner dan die in zusterstad Ayutthaya, het laat zich aanzien dat de Khmer strijders iets minder grondig te werk zijn gegaan dan de Birmezen. Uiteindelijk is Sukhothay een 140 jaar lang het centrale punt van het opkomende Thaise rijk gebleven, voordat in 1378 de macht definitief werd opgegeven en het rijk een onderdeel werd van het koningrijk van Ayutthaya.

Wat rest is, zoals altijd, de herinneringen. Als je door het prachtige Historical Park loopt (dit omvat het gebied binnen de oorspronkelijke stadsmuren, ruwweg 2 bij 1,5 km) is het in tegenstelling tot in Ayutthaya niet zo heel erg moeilijk om je voor te stellen hoe het er honderden jaren geleden moet hebben uitgezien. Oorspronkelijk waren hier ruwweg 26 tempels en het koningklijke paleis te vinden, en onderstaand beeldverslag vormt een stille getuige van de vergane pracht van de bakermat van het moderne Thailand.